NemoAlbum

Ondanks dat deze recensie mijn zevende al is omtrent de Franse band Nemo lijd ik nog absoluut niet aan Nemo-moeheid. Toch vraag ik me af hoe mijn woorden geïnterpreteerd zullen worden als ik zeg dat “Si Partie 2”, hun vijfde studio album, opnieuw briljant is. Ben ik inmiddels niet verworden tot een fan die z’n zaakjes niet meer zo helder kan zien? Als ik dan op internet zie dat andere recensenten waar dan ook ter wereld nagenoeg unaniem laaiend enthousiast over deze cd zijn, weet ik m’n plaats weer. Dat ik nog steeds woorden weet te vinden om hun muziek te omschrijven ligt aan de tomeloze inspiratie van het ijverige viertal zelf en dan met name die van het componistenduo JP Louveton en Guillaume Fontaine. Keer op keer is het raak. Listig weet de band per plaat steeds een zwiepje aan hun caleidoscoop te geven waardoor Nemo net genoeg anders als voorheen en net genoeg hetzelfde als zichzelf klinkt.

Op “Si Partie 2” die als ondertitel “L’Homme Idéal” heeft, wordt de vinnige gitaar van Louveton qua toetsen hoofdzakelijk ondersteund door de piano. Dit in tegenstelling tot eerdere albums waar langere tonen van orgel en Mellotron die taak hadden. Het klinkt hierdoor een stuk compacter dan voorheen. Noem het structuurvoller met meer richting. Niet zozeer minder ontoegankelijk maar het materiaal pakt je sneller. In een klein uur blazen de heren je weer uit je sokken met hun gedreven mix van hardrock, symfo, fusion en psychedelica. De band heeft daar zo’n ongekend eigen geluid mee gecreëerd, want wees nu eerlijk: een band die klinkt als een kruising tussen Ange, Lenny Kravitz en Rush kom je niet vaak tegen. Zeg maar gerust nooit! Ach, nu ben ik ze toch aan het vergelijken en Nemo verdient het zo, zeker met deze plaat, om beoordeelt te worden op hun eigen merites.

“Si Partie 2″vormt de inlossing van de hoge verwachtingen die in 2006 geschapen werden met de cd “Si Partie 1” waarop stond aangekondigd dat er in 2007 een deel 2 zou komen. Voilà, het tweeluik is compleet. Het handelt over genetische manipulatie en de ethische dilemma’s daaromtrent. De teksten zijn zeer poëtisch en volgens deze simpele ziel zijn ze behoorlijk diepzinnig hetgeen goed past bij de weldoordachte muziek.

“Si Partie 2” gaat van start met een fade van het slot van “Si Partie 1”. Wat overblijft is een filosofische discussie omtrent dit zwaar beladen onderwerp. Met bombastische accenten en een hoop gitaargescheur gaat deze muzikale uitdaging pas echt van start. “Si Partie 2” presenteert zich als één nummer dat onderverdeeld is in tien stukken. Hier is sprake van positieve knutselprog in de hoogste graad. Zijn dit nu tien aan elkaar geplakte nummers of luisteren we naar een breisel van pak ‘m beet veertig fragmenten? Hoe dan ook, “Si Partie 2” is een uitermate vloeiend en samenhangend totaal dat een boeiend luisteravontuur te bieden heeft. Introduction A La Différance mag dan met z’n prominente basspel gelden als een wat onbeduidende intro, het op single verschenen Les Enfants Rois is zo songmatig als wat. Dit vlotte nummertje geeft met z’n openheid al wat schoten voor de boeg weg. Tevens laat Guillaume Fontaine er horen zich niet te schromen een neo-prog riedel op zijn synthesizer te spelen. De adrenaline die dit vrolijke stukje weet op te roepen mag even tot bedaren komen in Mème L’eau, Mème Destin, dat spookachtig begint en uiteindelijk in volle glorie uitmondt.

Nemo wordt door de jaren heen steeds beter en dat groeiproces zit hem in de basis. Drummer J.B. Itier laat zijn ster steeds feller stralen in de samenwerking met bassist L.B. Guichard. Eenvoud lijkt het motto, retestrak het resultaat. Het dak begint al aardig los te raken en dan dient het nummer L’Homme Idéal zich aan. J.P. en z’n mannen zetten het op een funken. De swingneiging is onbedaarbaar. De piano klinkt weergaloos en als J.P. de zanglijn met z’n vette gitaargeluid gaat naspelen gaat het dak er helemaal, helemaal af. In die fase loopt het album als een trein maar het echte kippenvel moet dan nog komen. Reflets veroorzaakt dat. Nemo is hier zo wijs geweest de zangeres Sylvia Krauss aan haar haren erbij te slepen. Samen met de altijd breekbare uitbundigheid van J.P. weet ze de juiste sfeer te treffen in dit vrij psychedelische nummer. Toch is het J.P. die deze wow gevoelens doet bewerkstelligen, niet zozeer als zanger, nee, vanwege die twee zalige gitaarsolo’s van hem. Hij heeft zo’n sappig geluid. J.P. heeft een funk achtergrond en dat is regelmatig hoorbaar. Sterk is hij in het instrumentale Un Question De Temps dat bol staat van het orgelspel van Fontaine en waar de bas lekker ronkt.

Nemo is goed in het aanbrengen van variatie maar dat kan ook haast niet anders met zo’n breed scala aan insteken. Toch richt Nemo zijn vizier amper expliciet op een stijl, dus hoeveel waarde mag je hechten aan uitdrukkingen als zweverige symfo in Un Question De Prix of een fikse portie neo-prog in L’Homme Idéal?

Dat JP de beste zanger is die Nemo zich kan wensen blijkt steeds maar weer. Intense muziek vraagt nu eenmaal om hartstochtelijke zanger. Samenzang kan een goede troef zijn.

Bij Nemo zingen alle vier de heren en dat klinkt zeer overtuigend. Neem nou die langgerekte overgangen tussen couplet en refrein in L’Homme Idéal (2). Schierbriljant! Een plaat als deze verdient een apotheose van heb ik jou daar en met Les Visages Du Monde komt die er ook. JP heeft elke vezel creativiteit in zijn lichaam aangesproken om geheel ontketend de luisteraar achter te laten met een voldaan POEH.

P.S. De vorige Partie schopte het bij uw recensent tot de eerste plaats van zijn jaarlijstje over 2006. Deze Partie zal denk ik de bovenste plaats in 2007 wegens flinke concurrentie niet gaan innemen, maar hij zal bij mij zeker erg hoog scoren.

Dick van der Heijde

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder