Neo ProphetAlbum

Om even de eerste woorden van de song 911 Panoid van deze band Neo Prophet te (mis)bruiken; wat als… de muziek niet echt vernieuwend is? Wat als… het soms een beetje oubollig overkomt? Wat als… sommige gitaarakkoorden té bekend overkomen? Wat als… een cd gewoonweg niet meer uit je audiospeler komt?

Dan is het album toch amusant, ongeacht of het origineel gemusiceerd is of niet?

Je leest en hoort het hier en daar nog wel eens: “uit België komt weinig goede progressieve rock muziek”. Dan wordt het toch eens tijd dat u zich verdiept in de band Neo Prophet. Deze band is gevormd in 2005 en bestaat uit vier rasmuzikanten.

Muzikaal zit het allemaal goed in elkaar. De band knipoogt naar bands als Marillion, Arena, IQ en zelfs de Engelse band Supertramp durf ik daarbij te noemen. Laten we beginnen bij de sterke punten; dat zijn bijvoorbeeld de toetsen van Sjoerd Bruyneel (o.a Hammond, Moog). Bij de gitaarsound van Frank Debruyne lik je soms je vingers af, al zijn sommige gitaarakkoorden bijna regelrecht gekopieerd van Marillion’s “Seasons End”. Luister maar eens naar March Of The Boneless, je zou denken dat Steve Rothery een gastoptreden heeft op dit album. En door de originele achtergrondzang worden sommige tracks op positieve wijze gepimpt.

Een nummer waarop de invloeden van de genoemde bands  duidelijk te horen zijn, is 911 Panoid. Duidelijk gestoeld op de neo-progressieve leest, brengt de band een heerlijk toetsen en gitaargeluid die bij een doorgewinterde neo-prog band als Arena niet verkeerd zou staan. Voordat ik verdwaal in mijn enthousiasme om alle nummers te noemen, moet ik ook The Truth aanhalen. Die brengt een vlotte sound met prima achtergrondzang, wat weinig gebruikelijk is in de progwereld. Het komt lekker catchy over, met bijna een knipoog naar popmuziek.

Dan hebben we nog Man Without A Name, wat verassend funky klinkt, naast de aanwezige prog invloeden. Ook hier nemen de toetsen een prominente plaats in, en wordt de band begeleid door de subtiele achtergrondzang van Dani Caen en prima saxofoongeluid van Bjorn Verschoore. Een uitstekend nummer wat het totaalplaatje fris en fruitig maakt.

Pronkstuk van de cd is het epische The New Prophet. Een concept stuk bestaande uit zes verschillende titels, biedt voldoende variatie je bezig en attent te houden, maar tegelijkertijd kan je heerlijk wegdromen in de gitaar- en toetsensolo’s. Het duurt 20 minuten maar is mij nog te kort. Speciale aandacht voor de passage The Pilgrimage, wat waanzinnig goed klinkt.

De stem van zanger Hans (Mac) Six is een beetje rauw, met dezelfde vibes als die van Alice Cooper. Het zal je liggen of niet, maar na een aantal luisterbeurten begon zijn stem mij te charmeren. Zie het als een mix van IQ’s Peter Nicholls, Pallas’ Alen Reed en Pendragon’s Nick Barret, allen niet de beste zangers, maar na een tijdje en wat gewenning krijgt het zijn charme.

Komen we tot een conclusie. Ofschoon sommige mensen het verfoeien dat enkele muzikanten of bands klakkeloos andermans werk kopiëren, blijft het natuurlijk moeilijk om iemand van plagiaat te beschuldigen. Ikzelf vind dat ook geen probleem, zolang ik met plezier naar het gebodene kan luisteren. Het moet goed gebracht en met kwaliteit gebracht worden. De nodige variaties worden niet geschuwd, de muziek klinkt funky, soms neo-progressief, maar vooral subtiel.

Ruard Veltmaat