Neo ProphetAlbum

T.I.M.E. is wat mij betreft het schoolvoorbeeld hoe een topalbum  zichzelf tijdens meerdere draaibeurten moet ontwikkelen. In eerste instantie maak je kennis met een fijn album, maar naarmate de tijd vordert, rijpt de cd als een perfecte Epoise kaas. De Bourgondische Epoise heeft een mooie rode, maar ook wat grillige korst. Het is een smeuïg kaasje en daardoor wat moeilijk aan te snijden, maar als hij eenmaal doorgesneden is, komen geweldige geuren je tegemoet en loopt het heerlijk weg over je kaasplank. Vervolgens ontwikkelen de smaken van de kaas zich ook nog eens optimaal in je mond. Zo is het ook met dit album; de eerste schoonheid is gelijk aanwezig, maar naarmate je er vaker naar luistert wordt het alleen maar lekkerder en interessanter.

Wederom maakte het label Freia Music zijn reputatie waar om een neus voor goede prog te hebben door opnieuw een band uit de lage landen te contracteren. Want wellicht heeft u de naam Neo Prophet ooit wel eens een keer in de wandelgangen gehoord of gelezen, maar het is waarschijnlijk geen naam die iedere progliefhebber in Nederland en België doet opveren. Misschien is de band  in België en dan met name Vlaanderen wat bekender, maar daar houdt het dan ook snel mee op, hoewel Progwereld al eerder positief oordeelde over het debuutalbum “Monsters”.

Neo Prophet is in de huidige tijd een band geformeerd rondom zanger en bassist Hans Six, want tijdens “Monsters” was de band totaal anders van samenstelling. Alle bandleden rondom Six zijn inmiddels vervangen, hoewel dat absoluut niet met verlies van kwaliteit gepaard is gegaan. Dat de nodige tijd intussen is verstreken is duidelijk, want het debuutalbum dateert inmiddels van 2009.

Zoals gezegd, Hans Six heeft de tijd nodig gehad om de juiste poppetjes bij elkaar te zoeken, maar die zoektocht heeft zich wat mij betreft geweldig uitgepakt. De cd klinkt divers, laat heerlijke toetsenpassages  en gitaarsolo’s horen en wordt begeleidt door de karakteristieke stem van Six. De verassing wat mij betreft is Tom Tas; hij laat een aantal heerlijke solo’s horen en timmert indrukwekkend aan de weg op de cd. De ritmesectie van Wesley Jacques is samen met de basgitaar van Six misschien wat minder nadrukkelijk aanwezig dan de toetsen en de elektrische gitaar, maar wel essentieel voor het succes van het album. Hoewel het album duidelijke neo-prog invloeden herbergt, komen er ook genoeg andere stromingen aan bod.

Ook akoestisch komt de band zo nu en dan heerlijk tevoorschijn, vooral de Spaanse gitaar van Hans Six ligt heerlijk in het oor tijdens The Pendulum Swing. Een track dat een eenvoudige compositie hanteert, maar desondanks tot in de tenen boeit. Op één of andere manier doet het mij denken aan The Scorpions. Die vergelijking met de Duitse rockband ligt overigens wel wat vaker op de loer gedurende het album. Wat heftiger uit de hoek komt de band met het nummer Generation Games, waar de toetsenliefhebbers hun vingers bij af zullen likken, vooral in het slot van het nummer. Maar ook gitarist Tas laat hier zijn klasse horen in een heerlijke solo. Het ultieme samenspel van symfonische instrumenten is te vinden in het ruim acht minuten durende The Hourglass. Ongelooflijk lekker en liefhebbers van Genesis, Yes, Marillion en het huidige Silhouette moeten dit gewoon checken. Een andere vergelijking die ik graag noem is een passage in Nemesis, waar de band mij sterk doet denken aan Riverside. Ook het album “Beyond The Seventh Wave”  van het zojuist genoemde Silhouette laat met het nummer Escape de invloed van Riverside horen. Een opvallend detail die wellicht niets betekent en op toeval berust, maar het maakt de vergelijking tussen die band en deze Belgen in dit geval sluitend.  Ook de achtergrond- en samenzang met toetsenist Pete Mush is erg fijn over het gehele album. Een goed voorbeeld kan je horen in Around The World, dat een vlot en catchy nummer is.

Voor de liefhebbers van klassieke symfo met wervelende toetsentapijten, heerlijke gitaarsolo’s en boeiende composities is dit een absolute aanrader. Ten opzichte van het debuutalbum “Monsters” zijn er nog steeds genoeg vergelijkingen met andere bands te vinden, maar dat neem ik voor lief. Dit is een band die met de stem van Hans Six al genoeg eigen identiteit opbouwt, dus als er dan composities worden samengesteld die veel invloeden van andere (favoriete) bands herbergt, hoor je mij niet zeuren. De cd verveelt tot op dit moment nog geen enkele keer en heeft de cd-speler al zeker een keer of tien van binnen gezien. Ook de productie van het album is dik in orde en fans van Silhouette (uit dezelfde stal van Freia) doen er sowieso goed aan dit werkje blind aan te schaffen. Voor ondertekenende lijkt dit top vijf materiaal voor 2015 te worden.

Ruard Veltmaat