Het Duitse gezelschap Neronia komt middels “Blue Circles” met hun tweede album op de proppen. Tenminste dat lijkt zo, want in principe is dit het derde album van de band. In 1993 komt een jonge Duitse band genaamd Ulysses (niet te verwarren met de Nederlandse band) met zijn debuutplaat “Neronia”. Om wat vervelende zaken te voorkomen moet de band echter de naam van de groep veranderen. Om toch nog enigszins herkenbaar te blijven gaan ze sindsdien door het leven met dezelfde naam als dat ze hun debuutplaat hadden meegegeven, namelijk Neronia.
Eigenlijk kan je wel stellen dat met Neronia de Zwitserse band Clepsydra een waardige opvolger heeft gevonden. Tenminste, dan doel ik een beetje op de eerste albums van dit neo prog gezelschap want het niveau dat Clepsydra haalde ten tijde van “Alone” (kip, vis en inktvis, u weet wel) in 2001, daar komt Neronia nog niet aan. Al moet ik eerlijk zijn en komt het derde nummer Naked Pale al aardig in de buurt. Maar zoals u weet maakt één zwaluw nog geen progzomer. De zang van Falk Ullman, daar ligt het in elk geval niet aan. Hij is een kruising tussen Sylvan zanger Marco Glühmann (het gevoel voor dramatiek en de uithalen) en qua klankkleur lijkt hij op Aluisio Maggini van het eerder genoemde Clepsydra.
Dan proberen we het eens bij de muzikanten van dienst. Alfabetisch gezien komen we dan bassist Lutz Beberweil als eerste tegen. Bassisten hebben de naam de minst opvallende van het stel te zijn. Hoewel ik zelf niet achter deze stelling sta, klopt het in dit geval behoorlijk. Beberweil doet ongetwijfeld erg zijn best maar echt opvallende loopjes of een nadrukkelijk stempel op het eindresultaat heb ik helaas niet kunnen ontdekken. Dan drummer Dirk Hartel. Dan kom ik zomaar weer tot dezelfde conclusie. Een redelijke roffel maar weinig variatie om echt te imponeren. Hierna probeer ik het eens met Rainer Teucher. Bij een goede neo prog plaat zijn de toetsen van eminent belang. De goede man zet fraaie breed uitwaaierende toetspaletten neer (vooral tijdens de intro van Lost In Grey), maar echte opzienbare solo’s komen helaas niet uit zijn arsenaal. Een klein, doch wel aardig, solo-tje tijdens Cold And Strange daar moeten we het mee doen. Ondanks dat ik op alfabetische volgorde werk komt toch het beste aan het einde. Rüdiger Zaczyk is de man die de gitaren mag hanteren. Ik mag wel zeggen dat hij dat prima doet. Fraaie gelaagde solo’s en variabel wanneer van toepassing met de nodige fratsen (bijvoorbeeld in We’ve Brushed). Enige minpunt is dat hij in de mix wel wat meer naar voren had mogen staan. Hierdoor had het geheel op “Blue Lines” wat meer dynamiek meegekregen die het nu eigenlijk wat ontbeert.
Is “Blue Circles” dan een slechte plaat. Nee hoor, geenszins, enkel geen topper in een genre dat toch al overspoeld wordt door middelmatigheid. Maar goed, met Clepsydra en ook met de enigszins vergelijkbare landgenoten van Sylvan is het uiteindelijk nog goed gekomen. Als Neronia de door hun ingeslagen weg nog iets verder gaat uitdiepen en de goede accenten wat extra benadrukt, ben ik er van overtuigd dat we nog prima plaatwerk gaan krijgen van deze symfomanen.
Sander Kok