NeroniaAlbum

Wat kunnen we in deze tijd tegen puur hebben. Zoveel is niet meer echt… Dat moet de Duitse band Neronia misschien gedacht hebben bij het samenstellen van zijn nieuwste cd. Dat leverde elf unplugged, met minimalistisch instrumentarium, uitgevoerde nummers op. Het gaat om werk van de  vier eerdere schijven van de band, aangevuld met één nieuw werkje.

Neronia is in 2002 verrezen uit de as van de Duitse neoproggers Ulysses, die in 1993 een meer dan verdienstelijk debuut hadden afgeleverd met “Neronia”. Als gevolg van juridisch complicaties werd dit gezelschap gedwongen voor een andere naam te kiezen. Dan bij wijze van eieren voor het geld maar de titel van de eerste cd als bandnaam gekozen…

Met “Pure” zijn de eerdere nummers van Neronia inderdaad ontdaan van al hun elektronica en bombast. Nummers in hun pure vorm blijven over. In hun blootje blijft er helaas ook letterlijk niet zo heel veel over van de elf songs. Bij een akoestische versie moet je het vooral hebben van de stem en de (akoestische) gitaar. Falk Ullmann is een redelijke zanger, maar zijn stem is zeker in de hogere octaven, nogal schel en soms wat afgeknepen. Drie nummers is nog wel door te komen, maar dan wachten er nog acht… En dat is best een hele zit om door te komen. Een enkele keer vliegt Ullmann zelfs behoorlijk uit de bocht en dan gaan de teentjes licht krommen. Rüdiger Zaczyk is een behoorlijke gitarist, maar in een uur puur (…) akoestisch werk moet je echt laten zien of je een grote jongen bent. En dat is Rüdiger dan weer net niet. Naast het begeleiden van de zang is uiteraard het nodige solowerk voorbehouden aan de gitaarspeler van dienst en dat gaat hem best aardig af, maar hier en daar rammelt het toch ongemakkelijk, vooral als de solo een beetje gecompliceerd wordt. Nou ja, eigenlijk gaat het bij vrij eenvoudige riedeltjes soms al aardig mis. Het woord ‘vals’ dringt zich op. En zo levert “Pure” een reeks van momenten op waarbij de luisteraar zich plaatsvervangend ongemakkelijk voelt.

Hoe zit het dan met de originele nummers? Hier is iets bijzonders aan de hand. Collega Math Lemmen liet weinig heel van de meest recente uitgave van Neronia, “Nero”, en dat album is met vijf nummers vertegenwoordigd op “Pure”. Ondergetekende was juist nog iets meer te spreken over de voorganger daarvan (“Limnotapes” uit 2014), en wie schetst onze verbazing: niet één nummer hiervan kwam door de selectie van dit akoestieke werkje. Misschien heeft het er mee te maken dat “Limnotapes” nog behoorlijk symfonisch was en dat daarna de toetsenist de kuierlatten nam waardoor Neronia besloot een andere (lees hardere) koers te varen en dat die melodieuzere nummers zich minder lenen voor een ‘striptease-act´. Wie zal het zeggen.

Intussen valt het ene nieuwe pareltje What Else niet op tussen het oude werk. Het gaat geruisloos op in het niet zo boeiende geheel. Verder is er niet een echt hoogtepunt aan te wijzen. Het mag niet, maar ik doe het toch: ik zet “Neronia” van Ulysses nog eens op. Where The River Runs is net zo akoestisch als alles op “Pure”, en het is prachtig. Dezelfde omstandigheden, een wereld van verschil. De zang en het gitaarspel van de heren van Neronia weten de luisteraar niet te pakken, helaas.

Fred Nieuwesteeg