Neue RegelAlbum

 Als je de wereld van Neue Regel binnenstapt word je in eerste instantie mee terug genomen naar midden jaren tachtig, toen “Rage For Order” van Queensrÿche aan het luisterpubliek werd geopenbaard. Natuurlijk ligt in dat album de naam van de band verscholen en bevat “In A Word” legio verwijzingen daarnaar, maar ik vind het in termen van sfeer ook duidelijk in de lijn van het christelijke Veni Domine liggen (luister maar naar eens naar “Spiritual Wasteland”). Ook krijg ik visioenen van Heir Apparent’s klassieker “One Small Voice” (ik doel dan op de wat rustiger nummers). Toch is hierbij een ernstige waarschuwing op zijn plaats, want de Australiërs bieden niet dezelfde melodie met hun “In A Word”. Tel hierbij op dat de heren gekozen hebben voor een aanpak die experimenteel van karakter is en je hebt het eerste beeld van de band te pakken.

David Bellion en Dakotah Rhoad richtten in 1991 de band Eldritch op (niet te verwarren met de Italiaanse Eldritch die toevalligerwijs ook in datzelfde jaar opgericht werd). Met die band maakten ze de demo “Divine Equilibrium”. Doordat de muziek te experimenteel werd geacht gingen beide muzikanten hun eigen weg. Na tal van omzwervingen in verscheidene bands vinden de twee elkaar weer na elf jaar en richten Neue Regel op.

“In A Word” is een obscuur plaatje dat moge duidelijk zijn! Een vreemde eend in de bijt, al blijft een kwalificering als progressieve metal zonder problemen staan. Origineel voor de dag te komen is een loffelijk streven en wat dat betreft is de opzet geslaagd te noemen, maar levert het ook memorabele muziek op? Naar mijn mening helaas niet, want in de vrijheid van het experiment zijn de mannen van Down Under flink doorgeschoten.Vaak worden de thema’s zo vaak herhaald of dergelijk lang uitgesponnen, dat composities ronduit om zeep worden geholpen en de sfeer, die eerst een positieve uitwerking had, wordt onaangenaam. Bij beluistering werpt zich meermalen de vraag op waar het allemaal naar toe gaat. Om dat effect enigszins te verzachten is er gebruik gemaakt van geluidseffecten, die zo geplaatst zijn dat ze je bij de strot grijpen, maar het is niet genoeg om de langdradigheid weg te nemen. De muziek is echter erg goed opgenomen en met een koptelefoon maak je de ervaring erg intens! Maar of je daar op zit te wachten? Het antwoord zal per persoon verschillen.

In A Word, het eerste nummer behelst geluiden die een mystieke stemming neerzetten. Als het overloopt in Just Pretend, de drums hun opwachting maken en de gitaar begint te ronken is de conclusie snel getrokken dat je niet met de eerste de beste muzikanten te maken hebt. Wat opvalt is dat Dakotah Rhoad op gezette tijden de muziek een elektronisch tintje meegeeft. Ook zijn er de uiterst plezierige intermezzo’s van de akoestische gitaar. Maar, en nu moet ik expliciet worden, waarom moet het allemaal zo hemeltergend klinken? Ik heb het daarmee niet in de laatste plaats over zanger David Bellion, die dan wel af en toe dicht bij de stem van Queensrÿche’s Geoff Tate (luister maar naar Nothing) mag komen, maar dat niveau haalt hij weer beneden door soms te klinken alsof zijn nagels heel langzaam één voor één uitgetrokken worden. Dat komt doordat hij bepaalde noten zo lang aanhoudt, dat hij niet op één lijn komt met het tempo van de muziek en daarmee de kracht uit zijn stem halend. Als hij zich meer onder controle zou houden, meer de lage regionen verkent, weet ik zeker dat zijn talent (want dat heeft hij wel degelijk) niet in een alles verslindende poel van gejank verdwijnt. Eigenlijk is Building Towers (het vierde nummer op de cd) de eerste compositie die me aanspreekt. Het is een stemmig en dromerig stuk! Het transporteert me naar een andere wereld. The Road To Nowhere tapt weer uit een heel ander vaatje, veel meer leunend op een muur van gitaar en doet me denken aan Dream Theater. Crossing Over is een kort overgangsnummer dat me weer tot rust laat komen, want sommige stukken vergen nogal veel van de zenuwen. Room 23 is een bonusnummer en heel tegendraads heeft de groep dat als single uitgekozen. Ook hierin is een verwijzing naar Queensrÿche te vinden, de beroemde “Operation Mindcrime” telefoon, maar ook ontdek ik wat Dream Theater invloeden.

“In A Word” is een complexe luisterervaring en biedt muziek die niet door een ieder verteerd kan en zal worden. Als je na de overvloedig voorhanden zijnde zoetigheid toch wat prikkelende vezels nodig bent is dit een aanrader, vooropstaand dat je er de tijd voor neemt, je niet afwijzend staat tegenover de genoemde invloeden en door de kritiek heen kunt kijken. Of Neue Regel hiermee een ‘nieuwe’ trend zet binnen de progressieve metal is een kwestie van koffiedik kijken. Feit is wel, los van de vraag of je er van houdt of niet, dat de groep wel in één woord CREATIEF is geweest. De toekomst zal uitwijzen wat de waarde van dit experiment geweest is!

Ton Veldhuis