Hoewel beide muzikanten aan allerlei projecten deelnemen en gezamenlijk diverse cd-opnames achter de rug hebben, zijn David Garcia en Bob Gilmartin aan het werk geslagen om nieuw werk op te nemen. Zij ontlenen hun muzikale ideeën aan bands als Kansas, Pink Floyd, Rush, Kiss en Marillion. Garcia had in zijn jeugd maar één idool en dat was Neil Peart (Rush) terwijl Gilmartin Ace Frehley (Kiss) aan de muur had hangen. New Machine is een project dat voor mijn part als redelijk geslaagd de boeken in kan. De vocalen van de heren staat als een huis evenals de meeste composities welke zeer vernieuwend overkomen.
Going Home is een soort opmaat voor het fantastische nummer New Horizon. De harmonieën klinken als een klok. Het messcherpe stemgeluid van Garcia gaat door merg en been en lijkt op een kruising tussen Brett Douglas (Caïro) en James LaBrie (Dream Theater). Een spetterend gitaarintro met daar opvolgend de ietwat luie zang nodigt direct uit tot meestampen of meezingen. Vooral het refrein heeft iets meeslepends en zeker iets melancholieks. Wat kan je dan nog gebeuren denk je. Wel, veel blijkt dan achteraf. Het volgende nummer Falling is prima van opzet en is een logisch vervolg op het voorgaande. Emoties en beukwerk wisselen elkaar in rap tempo af. Geweldig om aan te horen hoe er wordt omgegaan met sfeer en emotie.
Tot zover is de cd dan ook meer dan geslaagd. Maar dan gebeurt er iets met de songs en meteen met de sfeer op de cd. In The Wake heeft dan nog wel veel weg van Rush maar behaald zeker het niveau niet. Cold begint redelijk symfonisch maar dan bemerk je dat de songs iets te veel op elkaar gaan lijken. Ik denk dat het enerzijds een gebrek aan variatie is en dat anderzijds de slaggitaar te veel op hakwerk lijkt in plaats van subtiliteit. En met Forgotten Man gaat de slaggitaar uiteindelijk op je zenuwen werken. Je bemerkt ook dat het geluid wat blikkerig over komt. Jammer, want het geheel begon zo verrassend. De originaliteit is tanende met het vorderen van de nummers en daarna verslapt de aandacht.
De enige opleving wordt dan nog bereikt met Waterfront. Het langste nummer op de cd is dan ook een mengeling van ingetogen zang gecombineerd met mooie toetsenschema’s. Er wordt een stevige trukendoos van diverse tempowisselingen opengezet. Zelfs de gitaarsolo halverwege de song is eenvoudig van opzet maar er wordt prima naar een climax toegewerkt en daarmee is de vergelijking met Steve Lukather een feit. Een fantastisch nummer dat weer goed past in de identiteit van New Machine.
Met “New Machine” is een redelijk goede cd afgeleverd. Jammer dat halverwege de songs minder worden en de gedrevenheid er een beetje uitvliegt. Kortom, best een cd om in je cd-kast te hebben maar bij minuut 25 kun je hem langzaam laten uitfaden.
Ruud Stoker