NiAlbum

Een ieder kent muziek die bij kennismaking moeilijk te doorgronden is. Vermoedelijk schuilt er veel kwaliteit achter de composities, maar op het eerste oog is de overdaad aan indrukken overweldigend. Ik moet toegeven dat ik eerst moeite had met ‘Pantophobie’. Slechts beetje bij beetje toonde deze plaat zijn kwaliteiten.

Deze Franse band is in wezen een klassieke samenwerking tussen drums en (bas)gitaren. Door de variatie die de heren uit hun instrumenten halen, weten ze deze opstelling ten volste te benutten. Op hun eerste twee EP’s resulteerde dit in RIO-muziek met supersonische snelle ritmiek die nog maar net de frivoliteit verhulde. Deze losbandigheid ervoer je nog op hun eerste plaat, ‘Les Insurgés de Romily’, maar lijkt hier te zijn verwijderd ten faveure van een serieuzere, duistere klankkleur.

De muziek doet hierdoor denken aan Between the Buried and Me. Het heeft soms ook wat weg van The Fall of Troy en in de rustige momenten komt ook Virus in gedachten. De luisteraar mag kortom intense, drukke en bedrukkende muziek verwachten waarvoor je aandachtig moet gaan zitten. De band richt zich hier op een soort verschroeiingseffect.  Het geluid gromt, schreeuwt en explodeert. Elke secundaire bezigheid wordt verdrukt door een spervuur aan hoekige melodieën en indringende klanken. De ritmes lijken nooit stil te staan. Het is daardoor muziek die kan tegenstaan, omdat je eerst door een gewenningsproces moet, voordat je de kwaliteit achter de chaos ontwaart. Wie verder ploegt, vindt echter voldoende om te waarderen.

De composities op deze plaat steken namelijk uitstekend in elkaar. Catagelophobie (de angst om belachelijk gemaakt te worden) klinkt alsof de Red Hot Chili Peppers door een demonische kracht worden gedwongen om hun funkrock naar helse hoogtes te duwen.  Halverwege mondt dit uit in een  snijdende hardrockconclusie die de grenzen van het aangename opzoekt.  Athazagoraphobie (de angst voor onwetendheid) is een nummer dat zwalkend begint. De drums maken de melodieën heerlijk explosief. De basgitaar lijkt bovenal een militaristische mars te eisen. Als de muziek na drieënhalve minuut, door middel van geschreeuw, buitengewoon intens wordt, komt de schrik vrij, waarna een vlucht wordt ingezet naar een heftig einde. De band blijkt uitstekend in staat om de chaos met een strakke hand te regisseren. Zo begint Lalophobie (de angst om te spreken) rustig. Deze grauwe geluidsgolf, wordt daarentegen steeds meer overmeesterd door de virtuoze baspartijen. Gekmakend spannend!

Deze sublieme spanningsbogen- geïmpliceerde agressiviteit wordt consequent naar een immens klankgevecht geleid- maken elk nummer interessant. Dit imponeert. Niettemin zorgt dit er ook  voor dat  de muziek erg vermoeiend is. Het is lastig te bepalen hoe de band dit zou kunnen oplossen. Adempauzes zouden namelijk afbreuk kunnen doen aan de angstige en paniekerige sfeer. Dit is wellicht muziek die beter tot zijn recht komt op een korter album.

‘Pantophobie’ is een intense en chaotische plaat. Intrigerend, maar ook wat al te vermoeiend. De band weet niettemin continue met uitstekende composities te komen die een sublieme spanningsopbouw hebben. Dit album is kortom een soort bergbeklimming, maar ik kan bevestigen dat het de moeite van het klimmen waard is.

Luke Peerdeman