Nice BeaverAlbum

Priscilla Presley staat in korte rok boven aan een trapje op een oude stoffige zolder. Onder haar staat Leslie Nielsen. Hij gaat onder de trap staan, kijkt omhoog en zegt: “Aaahhh, nice beaver.”. Op hetzelfde moment haalt Presley een opgezette bever tevoorschijn. Op deze scène uit de hitkomedie “The Naked Gun” heeft deze nieuwe progressieve band haar naam gebaseerd.
In hierboven genoemde scène wordt er gespeeld met verwachtingspatronen, soms zijn de dingen anders dan dat je ze verwacht. En dat spelen met verwachtingspatronen is nu net datgene dat deze Zuid-Hollandse band doet.

De muziek die dit viertal maakt verloopt namelijk nogal eens anders dan je op het eerste gehoor zou verwachten. De nummers op dit schijfje kunnen van toegankelijk met een pakkende melodie, opeens transformeren in een complex stuk met veel tegendraadse melodieën en vice versa.

Neem nu Culley On Bleeker Street, waarin prachtige ingetogen stukken worden afgelost door stuwende en up-tempo passages. Het slepende gitaarspel van Hans Gerritse loopt als rode draad door het nummer en duikt steeds weer op. In het midden krijgt de song opeens weer een andere wending en wordt er een complexe passage ingezet met freaky drum- en gitaarspel, spokerig toetsenspel en een snorrende baspartij. Dit alles bij elkaar levert aardig wat kabaal op, zonder dat het irriteert. Er wordt begonnen aan een nieuwe passage als Hans Gerritse een prachtige gitaarsolo inzet.

Een meer ingetogen en relaxed nummer is Wintersong. Het doet aan als een lekker warm bed in een ijskoude winternacht. Zanger Erik Groeneweg is hier voor een groot gedeelte debet aan. Zijn stem maakt behoorlijk wat indruk op me. Zijn warme en volle stemgeluid is een kruising tussen die van David Gahan (Depeche Mode) en Mark Hollis (Talk Talk).

Hope You Don’t Mind is weer zo’n typisch voorbeeld van spelen met verwachtingspatronen. Het begint heel relaxed, bijna als een ballad, met mooie zang en zacht toetsenspel. Na een paar minuten zit je lekker diep weggezakt in de muziek en hoor je duidelijk dat het nummer op zijn eind komt, nou niet dus. De schakelaar gaat letterlijk over en het nummer draait 180 graden. Stevig riffend gitaarspel en een ronkende bas steken de kop op. Sommige meerstemmige gedeeltes doen denken aan “Bohemian Rhapsody” van Queen. Na de pittige toetsensolo keert de band weer terug naar de melodie van het eerste gedeelte van de song. Een razend knap nummer waarin de band laat zien dat ze volledig hun eigen koers varen en de nodige humor in hun muziek kunnen verwerken.

Op de meegezonden promosheet stond vermeld dat de band op het podium aardig wat kabaal kan produceren, zonder de melodie uit het oog te verliezen. Ik kan me dit heel goed voorstellen als ik bijvoorbeeld luister naar Oversight waarin de band flink van leer kan trekken. Als ik de cd over het geheel neem, moet ik toegeven dat deze heren een prima cd hebben afgeleverd boordevol variatie en een flinke dosis lef. Steeds als je denkt het nummer door te hebben zet de band je weer op het verkeerde been en dit zorgt ervoor dat de aandacht niet verslapt. Daarnaast gebeurt er zoveel in de muziek dat je bij elke luisterbeurt weer nieuwe dingen hoort.

Hopelijk worden de eventuele volgende albums van deze band net zo sterk als het origineel en niet zoals de Naked Gun-serie een slap aftreksel van het origineel.

Maarten Goossensen