Drie jaar lieten de heren van Nice Beaver ons wachten, maar nu is het dan eindelijk zo ver. De nieuwe schijf is een feit. Een tweede cd is altijd veel spannender dan de eerste. Het is immers maar de vraag in hoeverre een band zich ontwikkeld heeft. Na talloze luisterbeurten kan ik niet anders concluderen dan dat de vier mannen met een paar flinke groeistuipen de puberteit hebben verlaten en met “Oregon” een zeer volwassen album afgeleverd hebben. Gelukkig is de puber in hun muziek niet helemaal verdwenen, zodat de muzikale kwinkslagen nog steeds regelmatig opduiken en ook het spelen met verwachtingspatronen is de band niet verleerd.
Het eerste dat opvalt na de eerste luisterbeurten is de ijzersterke ritmesectie. Bassist Peter Stel en Drummer Ferry Zonneveld vormen een zeer goed op elkaar ingespeeld duo en kunnen derhalve als de grote motor achter de nummers beschouwd worden. Peter Stel vlecht zijn heerlijke basloopjes subliem door de songs, terwijl Ferry Zonneveld inventief en strak drumwerk laat horen zonder dat je hem kan betichten van enige krachtpatserij. Met een lange instrumentale intro gaat Nights In Armour van start. Opvallend is het sterke en soms harde gitaarspel van Hans Gerritse. Hij laat een diversiteit aan knappe riffs horen en speelt een paar prachtige solo’s, die sterk aan het thema van Culley On Bleeker Street van hun debuutalbum doen denken. Het nummer heeft nogal wat tempowisselingen, maar deze komen allemaal zo natuurlijk en soepel op je over, dat het bijna niet opvalt en dat is een knappe prestatie in een genre waarin vaak tempowisselingen geknutseld worden, alleen maar omdat er zonodig tempowisselingen in moeten zitten. De zang van Hans Gerritse is sterk en zijn ingetogen stem past perfect bij het nummer. De hobo die tegen het einde opduikt, brengt net iets extra’s en sluit het nummer mooi af.
Morphine is een staaltje hogeschool prog van de bovenste plank. Luister maar eens naar al die soorten riffs die Hans Gerritse voor zijn rekening neemt en het basspel van Peter Stel die daar elke keer op een fantastische manier in mee gaat. De tegendraadse partijen zijn knap, maar nergens krijg je het gevoel dat deze boven je pet gaan. Het unieke warme en volle stemgeluid van Erik Groeneweg mag het nummer verder inkleuren en hij doet dit uitstekend.
Na het prachtige Any Other Day is het tijd voor het titelnummer. Het gaat over een bandje dat pas begint en al snel in aanraking komt met foute mensen die er een slaatje uit willen slaan. De teksten zijn sterk en goed te volgen. Hans “speelt” de rol van de band en de foute manager wordt door Erik gestalte gegeven, hetgeen hem prima afgaat. Ook hier weer uitstekende tempowisselingen, heerlijk gitaarspel en luister eens naar die bas…potverdikke wat kan die man spelen!
Two Brides For Two Brothers is een prachtig emotioneel stuk. Het gaat over de gebeurtenissen van 11 september in Amerika. De teksten van Erik zijn indrukwekkend: “See the insects falling, helpless autumn leaves. Giants under pressure, tired hollow trees”. Erik is zelf ook meerdere keren in de Twin Towers geweest en verwerkt dat ook in zijn teksten zoals “Watch it on the screen, can’t believe, the places I have been, gone forever more”. Het eerste deel is mooi rustig met een prachtige solo van Hanse Gerritse en fijn toetsenspel, maar dan zet het nummer aan en lijkt het alsof de chaos van de eerste minuten na de ramp weer bovenkomt. Dit wordt dan nog versterkt door een nieuwslezer die tijdens het nummer te horen is.
Lawn Mower´s Day Off gaat over een grasmaaier op het strand, maar in feite gaat deze song over het thema dat je ergens totaal niet op je plaats kunt zijn. Het is ook een kwinkslag naar Genesis met hun ‘Me, I’m Just a Lawnmower’. In het eerste deel zijn ook wel wat Genesis trekjes te vinden. Het nummer opent rustig maar zwelt steeds meer aan totdat Erik al zijn frustraties mag ventileren. Erg knap gedaan. Tegen het einde komen de toetsen wat meer naar de voorgrond en speelt Erik een soort reprise van Any Other Day. De viool en de cello passen ook mooi in dit nummer en geven het een meerwaarde. Een prachtige afsluiter van een prachtig album.
Nice Beaver heeft me – evenals als met hun debuut in 2001 – enorm weten te verrassen. De band komt wat serieuzer over met “Oregon” dan op hun eersteling, maar gelukkig is de humor gebleven. Neem bijvoorbeeld dat heerlijk jazzy stuk dat opeens opduikt in Nights In Armour, of het luid applaudisserende publiek in Oregon. De filmfreaks onder ons zullen trouwens bij Two Brides For Two Brothers ook wel wat herkennen. Je hoort bovendien dat de band enorm goed op elkaar is ingespeeld en vooral dat men er heel veel plezier in heeft. Ken je de muziek van deze Hollandse Bevers nog niet, dan raad ik iedereen aan om deze cd te beluisteren. Mensen die “On Dry Land” nog steeds in de kast hebben staan, zullen deze nieuwe schijf er toch echt naast moeten zetten.
Maarten Goossensen