NichelodeonAlbum

Nichelodeon is een avant-garde-gezelschap uit Milaan, Italië rond zanger Claudio Milano. “Il Gioco Del Silenzio” is hun tweede cd en gaat min of meer gepaard met een tegelijk verschenen dvd rondom de legendarische serie Twin Peaks, “Come Sta Annie?”. Je kan de cd en dvd apart bestellen, maar ook in een gezamenlijke voordeelactie. Claudio Milano heeft zijn pr in elk geval in orde.

De formatie noemt zich in het boekje een chemisch laboratorium, en de muziek moet vooral audio-visueel opgediend worden. Op hun MySpace noemen ze het zelfs een ‘Audiopharma Chemical Lab’. Nu ben ik van huis uit gediplomeerd drogist, maar ik zou de muziek van Nichelodeon toch niet in een drogisterij aan een klant willen aanraden als ze voor klachten komen. Eerder zou ik de groep aanraden naar de muziek van Nichelodeon te gaan luisteren als ze wat willen meemaken. Want spannend is de muziek zeer zeker.

De muziek is weliswaar moeilijk te omschrijven, zoals bijna alles in het RIO/avant-garde-gedeelte van de progressieve rock, maar toch ook niet moeilijk te begrijpen. Ik vind dat de onderstaande foto, afgebeeld in het boekje, eigenlijk nog het beste aangeeft wat je kan verwachten:

Verreweg de belangrijkste man is zanger Claudio Milano, en zoals je waarschijnlijk wel had verwacht is dat de minzaam kijkende man zittend in het midden vooraan. Hij heeft de boel onder controle, zou blijkt uit “Il Gioco Del Silenzio”, want hoewel hij geen enkel instrument speelt, legt hij door zijn theatrale, uiterst muzikale stem een onmiskenbare stempel op de toegegeven behoorlijk ontoegankelijke, doch ook vriendelijk klinkende muziek.

“Il Gioco Del Silenzio” is weliswaar geen topstuk binnen deze substijl, maar een dikke 8 verdient het zeker. Het filmisch, haast beeldende aspect doet tegelijk aan film noire-achtige soundtracks als aan Pierrot Lunaire’s meesterwerk “Gudrun” denken, terwijl het constante getoeter, het gesleep met laptops en de veelal akoestische andere muziekinstrumenten ook aan Univers Zero doet denken, zij het niet zo melodieus.

Het gevaar met dit soort muziek is evenwel dat het te snel lijkt op de eindscriptie van een leerling op een zwaar gesubsidieerde conservatorium. Het soort van honk-piep-knor-muziek dat weliswaar respect oplevert van de lector, maar de rest van de mensheid het gordijn in jaagt. Bij de compositie Ombre Cinesi is daar helaas wel een beetje sprake van. Het experiment neemt hierin zó de overhand dat het avontuur begint te lijken op een nachtmerrie en de luisterbaarheid in gelijke mate afneemt. Als ik dan meen dat ik zelfs iemand hoor knijpen in een badeendje, dan haak ik écht af.

Gelukkig zijn de overige tracks buitengewoon genietbaar en ook uitstekend geproduceerd. Onder de koptelefoon is “Il Gioco Del Silenzio” een waar genot. Daarbij vind ik de stem van Claudio Milano prachtig, maar dat zal zeker niet iedereen beamen. Hij laat al zijn stemcapriolen horen op bijvoorbeeld Apnea, dat momenten van hevige ontsporing combineert met een prettige melodie en structuur. Je kan hier een videoclip vinden: http://www.youtube.com/watch?v=qcDrHl27v10.

Eén van de mooiste nummers vind ik zelf Fabia, dat nog het beste in het gehoor ligt, hoewel dat vooral aan mij ligt. Datzelfde geldt voor Il Giardino Degli Altri.

De conclusie is echter dat Nichelodeon erin is geslaagd met “Il Gioco Del Silenzio” uiterst ontoegankelijke muziek toch interessant genoeg te houden dat je gebiologeerd blijft luisteren en vol spanning afwacht op het vervolg.

Markwin Meeuws