Nick D’Virgilio is met name bekend als drummer van Big Big Train en Spock’s Beard. Dat hij goed kan zingen weten we ook al een tijdje. Met zijn soloalbum “Invisible” laat D’Virgilio horen dat hij bovendien een begenadigd songwriter is. Een drummer die kan zingen en songs kan schrijven? Waar hebben we dat eerder gehoord? Dat is een beetje een flauwe opmerking, ik weet het. Want de muziek van D’Virgilio lijkt niet op die van Phil Collins. Al heeft Nick wel een connectie met Genesis. Hij drumt op “Calling All Stations”, het post-Collins album van Genesis. En ook kenmerkt D’Virgilio’s muziek zich door de nodige popinvloeden.
Het idee voor “Invisible” ontstond bij D’Virgilio toen hij aan het toeren was met Cirque Du Soleil. Daar ligt de focus alleen op het drummen, en er ontstond bij hem het verlangen om met de gitaar in de hand liedjes te gaan schrijven. Het idee voor een conceptalbum kwam bij de Amerikaan op en het woord ‘invisible’ bleef bij hem hangen. En dat resulteerde uiteindelijk in deze plaat, waar in veertien nummers het verhaal wordt verteld van een man die op zoek is naar zijn doel in het leven.
D’Virgilio zingt en drumt uiteraard op dit album. En hij speelt gitaar en basgitaar in een paar songs. Aan zijn album heeft een keur aan bekende progartiesten zijn medewerking verleend. Wat te denken van onder anderen Jordan Rudess (Dream Theater), Jem Godfrey (Frost*), Tony Levin (King Crimson, Peter Gabriel), Jonas Reingold (The Flower Kings) en Carl Verheyen (Supertramp). Er wordt op hoog niveau gemusiceerd en het resultaat is een gevarieerde en fris klinkende cd.
Invisible begint verrassend met Prelude, een klassiek stuk voor strijkers. Daarna start het titelnummer, een gloedvolle en mooi opgebouwde popsong met D’Virgilio op gitaar. Het doet me denken aan Marillion met Hogarth. Duidelijk is dat D’Virgilio gezegend is met een aangename stem die uitstekend bij dit soort muziek past.
Turn Your Life Around is in mijn ogen één van de hoogtepunten van dit album. Een fijne progpop-rocksong. Het klinkt fris en modern met een zeer aansprekend refrein. In het nummer I’m gone wordt uit een ander vaatje getapt met een soort van smooth popsong waar ik niet aan kan wennen. Ook ben ik niet kapot van The Beatles cover Money (That’s What I Want). Het zal wellicht vloeken in de kerk zijn, maar ik vind het een eentonig nummer.
Veel liever hoor ik een nummer als Waiting For No One, een gevoelig pianonummer of het springerige No Mercy (met een lekker zwaar aangezet refrein). Ook mooi is het wat langere Not My Time To Say Goodbye, weer een fijne opbouw en dito refrein. Het viool- en brasstukje maakt het helemaal af.
Met de vrolijke en optimistische song I Know The Way sluit Nick D’Virgilio deze cd af. De hoofdpersoon is na een weg vol ups en downs op zijn bestemming gekomen of weet in elk geval de weg daarnaartoe.
Nick D’Virgilio heeft met “Invisible” een frisse en gedegen cd gemaakt. Een knappe conceptplaat die boeit door de gevarieerde muziek, goede zang en uitstekende muzikanten. Ach, en die twee nummers die in mijn ogen wat minder zijn vergeef ik hem graag. Voor de liefhebbers van drumtoestellen en dergelijke zit bij deze cd een speciaal boekje waarin D’Vigilio uitvoerig met foto’s uitleg geeft over welke drums hij heeft gebruikt en waarom.