Magnus, NickAlbum

Soms kom je op een plaats die je adem beneemt. Ik had dit toen ik bijvoorbeeld The Giant’s Causeway in Noord-Ierland bezocht of toen ik als tiener door de bergen in Zwitserland liep. Een dergelijke plek kan echt een impact hebben. Nick Magnus had dit met het departement Ariège in het zuidelijkste puntje van Frankrijk. Hij verdiepte zich in het landschap en de geschiedenis. Het loopt als een rode draad door dit nieuwe album.

Het is alweer vijf jaar na zijn album “N’Monix“. Dat was mijn eerste kennismaking met zijn solowerk. Ik was direct verkocht. Dat album blonk uit in bijzonder prettige symfonische rock met opvallend sterke teksten. Met regelmaat mag het schijfje zijn rondjes draaien in mijn cd speler.

“Catharsis” is vooral een heel sfeervol album geworden. Met regelmaat heb je het gevoel dat je over het Franse landschap scheert en het ene naar het andere prachtige plekje te zien krijgt. De acht songs vormen samen een prettig geheel. Soms gaat het duidelijk over de geschiedenis zoals in het uptempo The Market At Mirepoix. We bezoeken er een middeleeuwse markt terwijl Steve Unruh met zijn opzwepende vioolspel voor een fijn sfeertje zorgt. Terwijl op andere nummers echt een plaats wordt beschreven. Opener Red Blood On White Stone is direct een van de mooiste nummers van het album. Fijne tempowisselingen, mooie orkestraties, sterke zang en een heerlijke gitaarsolo van grootmeester Steve Hackett.

Nick Magnus trok ook voor dit album weer een aantal goede vocalisten aan. Pete Hicks zingt op het mooie Three Tall Towers en Tony Patterson is te horen in The Devil’s Bridge. Zijn warme stemgeluid past perfect in het geheel. De toetsen van Nick Magnus zweven hier prachtig door het geheel en het krachtige refrein blijft lekker in je hoofd rondzingen. Ook op Mountain Mother is Tony Patterson te horen. Wat is dit toch een vreselijk goede zanger.

In A Widow In Black mag Amanda Lehmann de vocalen voor haar rekening nemen. Het is een fijne ballade waarin haar engelachtige stem optimaal tot zijn recht komt. De warme akoestische gitaarklanken doen terugdenken aan Genesis. Maar het echte huzarenstukje is voor het laatst bewaard. Het dik dertien minuten durende Mountain Mother behoort tot de mooiste nummers die ik dit jaar hoorde. Het minutenlange intro met prachtige orkestraties is al genoeg voor kippenvel op mijn armen. Het is bijzonder filmisch en het voelt groots aan. Daarna ontpopt het zich tot een prachtig geheel en vlieg je voor je gevoel over wisselende landschappen. Het bevat een soort onderhuidse spanning die heel goed wordt vastgehouden. Halverwege duikt er ook een koor op. Dat zijn de momenten waarop het nummer zijn pieken bereikt, wat klinkt dat gaaf! Hun woordloze galmende zang zweept het geheel geweldig op.

Ik vind “Catharsis” (met complimenten voor het artwork) al met al een bijzonder sfeervol album. Sterk uitgebalanceerd en zeer goed doordacht. Luister hem op de koptelefoon en je bent drie kwartier even helemaal weg.