NightingaleAlbum

 Het eerste dat opvalt als deze cd zijn rondjes draait in mijn cd-speler, is de werkelijk kraakheldere productie. Ik beluister de cd met mijn hoofdtelefoon op en het lijkt wel of de muziek zich daadwerkelijk in mijn hoofd afspeelt. Je staat als luisteraar tussen de bandleden.

Het korte Elsehow is een korte akoestische vingeroefening voor gitarist Piero Delucia. Met Permanent Daylight start deze Italiaanse band pas echt. Luister naar het waanzinnige begin van dit nummer, verbaas je over de helderheid, het onderscheid. Piero DeLucia die tevens de zangpartijen voor zijn rekening neemt, doet dit niet onverdienstelijk. Vrijwel accentloos en voorzien van een prettig stemgeluid, zeker in de rustige gedeelten. Drukke gedeelten met veel percussie worden afgewisseld met akoestische stukken voorzien van meerstemmige zang. Permanent Daylight gaat ongemerkt over in Illusions In The Magazine.

Het akoestische en instrumentale Ora Legale is een weinig uitdagend nummer. De percussie en gitaar spelen – gedurende de drieëneenhalve minuut die het nummer duurt – vrijwel constant hetzelfde thema met slechts hier en daar accenten. Nobody Cares Of Dusty Mellow kent een weemoedig begin om vervolgens een vlucht te nemen waarbij duidelijk Rush-invloeden zijn te bespeuren. Dit langste nummer kent voldoende afwisseling om de aandacht vast te houden. Niet alleen op instrumentaal gebied, maar ook de zang is zeer afwisselend. Ook hier komen we weer de combinatie van akoestische gitaar en percussie tegen.

Het rustige Nightingale, dat voorzien is van een mooie dubbele gitaarsolo, wordt daarnaast opgesierd met fluitspel van Annarita Amato. Lekker rustgevend in combinatie met de akoestische gitaar. Dit is echter van korte duur omdat daarna een vlot thema zijn intrede doet waar lekker doorheen wordt gesoleerd. Jammer is dan dat men het einde wegdraait. In het instrumentale Oozing Twilight wordt alles nog een keer uit de kast gehaald. De solo’s vliegen je om de oren en vinden hun weg op een dik tapijt van gitaar en het afwisselende drumspel van Paolo Ruggieri.

Ontspannend werkt het akoestische Curved Air. Een nummer met een mooie dreigende opbouw waaraan langzaam de toetsen van Francesco d’Ercole worden toegevoegd om vervolgens weer heerlijk rustig te eindigen. Het afsluitende, eveneens akoestische Exit? betekent dan wel het einde van de cd, maar ik hoop niet van Nightingale. De band laat op deze cd horen voldoende potentie in huis te hebben om op basis van “Daylight Saving Time” een contract te kunnen veroveren bij een maatschappij.

Rob van Oosten