Er ging even wat tijd over heen voor dat ik het écht begon te waarderen. Het instrumentale aspect van Nightwish lag mij, alleen de sopraan Tarja Turunen trok mij in eerste instantie niet over die gevoelsmatige streep. Die zang: ongewoon, je verwacht het niet bij progressieve metal, in eerste instantie klikte het allemaal niet. Maar met het verschijnen van “Century Child” werd dat toch anders. Op dit album weet Nightwish een goede mix te vinden tussen powermetal, symfonische prog en mooie ballads, met een unieke zangeres die haar vak verstaat.
Bless the child is een ritmisch begin van het album. Gelijk vanaf het begin staat je een aanstekelijk en catchy geluid te wachten welke niet opzienbarend is, maar het ligt zeker niet verkeerd in het gehoor. Veel sneller en bombastischer zijn de nummers End of all hope en Dead to the World. Hier hoor je dat Nightwish een aantrekkelijke mix kan creëren tussen powermetal en melodieuze rock. Dat Ever Dream in mei van 2002 als single wordt uitgebracht is begrijpelijk; Vriendelijke heavy metal die zoetjes uit je boxen komt maakt het nummer aanvaardbaar voor een groot publiek.
Zo anders is Slaying the dreamer. Hier gaat het vooral in het tweede gedeelte heftig aan toe, niet in het laatst te danken aan de debuterende Marko Hietala, die lekkere agressieve zang aan het nummer toevoegt. Forever yours heeft duidelijke trekjes van de soundtrack van Titanic van Celine Dion. Het zou zo maar een broertje of zusje van My Heart Will Go On kunnen zijn. Dit komt gedeeltelijk door de tin whistle, een typisch folk instrument, bespeeld door Kristiina Ilmonen. Ondanks de overeenkomsten met de hit van Celine Dion is dit mooi uitgevoerd en wederom prachtige ingezongen door Tarja Turunen.
Nu we wat verder in het album zijn beland, kan je goed horen waarom dit album de echte Europese doorbraak voor Nightwish is geworden. Zoals wat meer tracks op dit album, klinkt Feel for you ook wat gladder dan veel nummers op albums voorgaand aan die van “Century Child”. Het is allemaal met behoud van authentiek geluid, beter geproduceerd en vooral ook makkelijker op te pakken.
Opmerkelijk; de track The phantom of the opera. Het origineel van Andrew Lloyd Weber kent iedereen van de gelijknamige musical, maar dat een rockband hier een stevige variant van kan maken is natuurlijk bijzonder. En ik moet zeggen, zonder dat er van het origineel veel afbreuk wordt gedaan komt er een mooi stuk uit je boxen rollen. Hier kunnen Turunen en Hietala vocaal goed met elkaar uit de voeten. Als afsluiter staat Beauty of the beast geprogrammeerd. Dit is ook gelijk de meest memorabele track van de cd. Het is verdeeld in drie gedeelten die ieder een andere dimensie vertonen; het eerste gedeelte is melancholisch, het twee meer symfonisch/bombastisch en het derde wat steviger.
Ondanks dat dit album voor Nightwish de echte Europese doorbraak betekende, staat het voor mij vast dat de albums die na deze gemaakt worden veel gevarieerder, grootser en indrukwekkender zijn. “Once”, maar ook “Dark Passion Play” zijn beter geproduceerd en klinken avontuurlijker. Neemt niet weg dat dit album zeker een mooi plekje in jouw collectie hoort te krijgen.
Ruard Veltmaat