Turner, NikAlbum

Elke woensdag wordt er ten burele van Progwereld op gebak getrakteerd. Om de beurt moeten we trakteren, tien moorkoppen en een suikervrij gebakje. Dat is zo’n traditie geworden, daar zetten we alles voor opzij. Groot is dan ook de gram die degene treft, die zijn beurt verzaakt. Daar wordt vaak een passende straf voor verzonnen, zoals het vervangen van de printercartridge, het omwassen van het koffiefilter  of het schrijven van een recensie voor een Erge Plaat. Ik denk dat de geoefende lezer inmiddels heeft begrepen wie vorige week het gebak vergeten is.

Nik Turner vind je op internet nog wel eens terug in oude foto’s, waarop hij niet te onderscheiden is van Catweazle. Tegenwoordig is het echter een wat ouder meneertje dat er uitziet alsof hij een onevenredig deel van zijn tijd doorbrengt bij de glasbak. Hij is bekend geworden met Hawkwind, de uitvinders van de space rock. Dat genre is hij zijn hele leven trouw gebleven en zelfs als je daar aan zou twijfelen spreekt de titel van deze nieuwe schijf boekdelen: “Space Gypsy”. En als je dan nog denkt: nou, vast zigeunerjazz, kijk dan maar naar het artwork van de cd, dan weet je het wel.

“Space Gypsy” is ruimtevaartmuziek, met alle clichés die daarbij horen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat het basje van Coming Of The Maya een regelrechte rip-off is van Set The Controls For The Heart Of The Sun, of de zonder uitzondering aan science fiction refererende songtitels. Je hoort het ook aan de eeuwig voort borrelende Moog synthesizers van gitarist/toetsenist Engler, de bak Mellotrons die over het geheel is uitgegoten en vooral het aan stompzinnigheid grenzende karakter van de akkoordenschema’s: de meeste liedjes zijn opgebouwd uit twee of drie in eeuwigheid herhaalde akkoorden. Zo klinkt de ruimte kennelijk.

Natuurlijk voegt Turner daar een paar eigen karakteristieken aan toe, zoals zijn piepknor saxofoons, de veelal hysterische dwarsfluiten en de van elke emotie gespeende zang. Die zang klinkt alsof er iemand in een tochtige gang met tegenzin boodschappenlijstjes staat voor te lezen. Het kan best zijn dat een leven vol geneeskrachtige paddo’s en andere opiaten Turners geestestoestand heeft afgevijld tot onder het bestaansminimum, maar meeslepende muziek krijg je er niet mee.

Ik had dus gewoon aan dat gebak moeten denken, dan had ik hier nu niet gezeten. Er zijn natuurlijk wel wat verzachtende omstandigheden: er wordt verdienstelijk gemusiceerd, voor zover je dat onder al dat geflutter en getwierl van de Moogs kunt onderscheiden. Ook zit er vaak een pittig tempo in de nummers en wordt er stevig gerockt. Dat neemt niet weg dat dit een blaartrekkend saai album is, dat voor echte astronauten misschien nog te pruimen is onder het genot van een kruidenbuiltje of een giftige kikker, maar voor normale stervelingen is dit, ook met een lengte van slechts 51 minuten, een onverdraaglijk album.

Voor wie de in de “50 Tinten” trilogie beschreven tips eens wil toepassen met een proggie tintje: er verschijnen van dit album ook een vinyl editie en een deluxe box met een extra cd met ruwe mixen en instrumentale versies met nog meer fluit en saxofoon improvisaties. Dan zal je d’r eens horen smeken!

Erik Groeneweg

De genoemde deluxe editie: