Brosch, NiliAlbum

Nili Brosch doorliep ooit de Berklee College of Music en deze van origine uit Israël afkomstige gitariste heeft inmiddels een behoorlijk gevarieerde staat van dienst. Zo was zij ooit onderdeel van de progmetalformatie Seven The Hardway, The Iron Maidens en de band van Tony MacAlpine. Daarnaast speelde zij ook in de Circe Du Soleil productie Michael Jackson: One.

Haar 44 minuten durende soloalbum “Spectrum” bestaat totaal uit tien nummers. Het album is volledig instrumentaal. En anders dan op haar vorige twee soloalbums verkent Brosch op deze schijf muziekgenres afkomstig uit verschillende delen van de wereld.

De eerste twee nummers, Cartagena en Andalusian Fantasy ademen beide Spaanse sferen uit, Denk aan castagnetten en flamenco! Prog, rock of metal invloeden zijn ver te zoeken. Je waant je op een terrasje in Spanje met sangria en paella. En Nili Brosch is daar ook en bedient zich met verve van een Spaanse gitaar.
De muziek van het folky Circus Wedding klinkt vooral Frans. Dit wordt vooral veroorzaakt door de op dit nummer aanwezige accordeon. Het nummer doet mij aan de herkenningsmelodie van de Britse comedyserie ‘Allo allo’ denken… Bij beluistering van het volgende nummer, Rachel In Paris, zijn we, zoals de titel al doet vermoeden, nog steeds in Frankrijk. Naast de accordeon doet ook de viool zijn intrede. Er is vreemd genoeg weinig gitaar op dit nummer te ontdekken.
Solace begint sfeervol. Dit nummer is een poppy gitaarinstrumental en klinkt een tikje elektronisch. Verder is het niet zo spannend, tot halverwege het nummer wanneer Nili Brosch begint te soleren over een ronkende en enigszins pulserende basgitaar. Wat mij betreft begint “Spectrum” eigenlijk vanaf dat moment pas interessant te worden voor de progliefhebber.

En dan een portie muziek van meer progressieve aard. De nummers Retractable Intent en Desert Deja Vu. Een lekker zwaar ronkende basgitaar, creatief drumspel, sfeervol toetsenwerk en pittige gitaarpartijen. Virtuoze muziek voorzien van breaks en tempowisselingen gemaakt op de leest van Liquid Tension Experiment, Steve Vai en Steve Morse.

Na de elektronisch aandoende start van het volgend nummer, Djentrification, wisselen rock en door dance beïnvloede stukken muziek elkaar af, en Primal Feels zit vol virtuoos gitaarspel, maar het nummer doet verder door zowel het toetsen- als drumgeluid nogal blikkerig aan.
Het vrolijke, meer pop georiënteerde nummer Resistance Piece is de afsluiter van deze gitaarplaat. Naast de prima bijdrage van Brosch is dit nummer voorzien van zware, verre van subtiele, toetsenakkoorden. En ergens halverwege tovert de gitariste nog een lekkere gitaarsolo uit de hoge hoed.

‘Vleesch noch visch’, dat is wat ik vooral van “Spectrum” vind. Er wordt ontegenzeggelijk knap op gemusiceerd, gitariste Nili Brosch is een talent en er staan eigenlijk geen slechte composities op dit album. Maar doordat de stijlen en sferen van het gebodene zover uit elkaar liggen lijdt deze schijf aan richtingloosheid waardoor je als luisteraar niet weet wat je ermee aan moet. De nummers Retractable Intent en Desert Deja Vu zullen progliefhebbers het meest aanspreken, maar of deze nummers nu zo essentieel zijn dat het de aankoop van het volledige album rechtvaardigt? Tenzij je natuurlijk een liefhebber bent van ‘van-alles-op-de-gitaar!’ Anders zijn vooral genoemde hoogtepunten leuke toevoegingen aan je playlist.