Nine SkiesAlbum

Wat is er met de Franse neoprog formatie Nine Skies gebeurd? Een tijd terug kregen we bij Progwereld twee releases tegelijk binnen. Mijn collega Jos Driessen was enthousiast over hun debuut “Return Home” en ik zelf was gecharmeerd van “Sweetheart Grips”.

De muziek was duidelijk geënt op het ‘oude’ Marillion. Een en ander was ook wat zwaar, met name door het thema van soldaten die posttraumatische stressstoornis (PTSS) hebben opgelopen als gevolg van hun ervaringen in oorlogstijd.

Om mijzelf te citeren: “Sweetheart Grips” is een puike plaat. En een aanrader voor iedere liefhebber van neoprog (en symfonische rock in het algemeen). Ik ben heel benieuwd naar de verdere verrichtingen van deze band. Als zij dit kunnen uitbouwen, kunnen we te maken krijgen met een topband in het genre”.

Met hun nieuwe plaat “5.20” maken ze dit helemaal waar. Maar dan op een manier die ik niet aan zag komen. “Sweetheart Grips” vond ik een mooie plaat, maar dit raakt me, raakt me diep. Dat komt met name omdat Nine Skies zich op deze cd persoonlijker en eigenzinniger presenteert. Ik zou Nine Skies nog steeds als neoprog omschrijven, maar dan meer richting Abel Ganz, Quidam ten tijde van “Alone Together” en Gazpacho. Marillion ten tijde van “Brave” en “Afraid Of Sunlight” is ook niet ver weg en door met name de akoestische invloeden en de sfeer komt ook Genesis’ “A Trick Of The Tail” om de hoek kijken.

Bij openingssong Colourblind kom je door de akoestische gitaren direct in dat “A Trick Of The Tail” sfeertje. We maken dan ook direct kennis met zanger Achraf El Asraoui. Deze man is gezegend met een emotionele stem en geeft de muziek de spanning waar het om vraagt. Ik weet niet of ons aller hoofdredacteur het bewust doet, maar sinds ik Progwereld ben komen versterken krijg ik met enige regelmaat platen toebedeeld waarin ‘melodieuze jazz-invloeden’ te horen zijn. Wellicht snapt hij dat bij mij met het klimmen der jaren, ik mij steeds meer openstel voor deze invloeden. En Colourblind is daar een uitstekend voorbeeld van. Want Laurent Benhamou geeft met z’n saxofoon een eigenzinnige draai aan het geluid van Nine Skies.

Wilderness, de tweede song, is nog beter. Een parel. De samenzang tussen El Asraoui en zangeres Aliénor Favier is prachtig. Het neigt naar de laatste Abel Ganz cd’s. En bovendien steelt Steve Hackett de show met een geweldige gitaarsolo. Het nummer Golden Drops doet daar (bijna) niet voor onder. Op dit nummer gaat Nine Skies richting de wat meer recente albums van Gazpacho. Licht dreigend, spanning en melancholie. Nog beter is het nummer Above The Tide. Een majestueus nummer, sprookjesachtig, emotioneel, melancholiek. Je hoort de beheersing, de verstilling, de gedempte grootsheid die je ook hoort in de muziek van Abel Ganz en Gazpacho. Het gebruik van cello en viool in de muziek van Nine Skies tilt het nog meer boven het maaiveld uit.

Ik schreef net iets over jazz-invloeden. Ik zou dat ook kunnen doen over instrumentale muziek. Met Dear Mind heeft Nine Skies een neoprog instrumental gebracht waarin verstilling en de kracht van een finale samen worden gebracht. Erg mooi vind ook het nummer Godless Land, een nummer dat weer doet denken aan Abel Ganz en Gazpacho. Een vleugje tegendraadsheid is er te horen in dit nummer en klezmer/folk kleurt deze song verder in. Voor ons als progliefhebbers is het goed om te vermelden dan John Hackett fluit speelt op The Old Man In The Snow. Zanger Damian Wilson (Arena, en voormalige zanger van bijvoorbeeld Landmarq) zingt op Porcelian Hill. Nu vind ik hem echt een geweldige zanger, maar ik vind juist nu het weinig meerwaarde hebben. Omdat de stem van El Asraoui beter matched bij de muziek (naar mijn bescheiden mening). Nine Skies heeft geen gastzanger nodig. Dat bewijst El Asraoui ook in het prachtige slotnummer Smiling Stars, waar alles waar ik het over had samenkomt. Met name de emotie en een geweldige finale.

Kortom, Nine Skies bewijst met “5.20” een blijvertje te zijn in de progscene en ze verrassen mij met de geweldige kwaliteit van deze muziek. Het is echt een luisterplaat. Een groeiplaat, die bij elke luisterbeurt meer geheimen prijsgeeft. Nine Skies maakt wel weldadige muziek van een hoog niveau. Met “5.20” doet deze Franse band een enorme stap voorwaarts. Als deze ontwikkeling zich doorzet, ligt een meesterwerk in het verschiet. Of leg ik de lat dan te hoog? Niettemin: “5.20” is grote klasse, chapeau!

Overigens heeft Nine Skies ook een live-plaat uitgebracht, getiteld “Live @ Prog. en Beauce”. Aanbevolen voor de liefhebbers!

Special edition 2022

In april van 2022 verscheen er al een special edition van “5.20”. De originele cd is uitgebreid met vijf bonustracks en een documentaire over hoe “5.20” is opgenomen.

De bonustracks zijn orkestrale uitvoeringen van de nummers Burn My Brain, Return Home en Catharsis. Return Home en Catharsis staan op “Return Home”, het debuutalbum van Nine Skies. Burn My Brain op “Sweetheart Grips”. De nummers zijn mooi uitgevoerd en door de klassieke benadering ook anders dan het origineel. De twee andere tracks zijn live-uitvoeringen van Wilderness en Porcelain Hill van “5.20”.

Ook is er een documentaire van bijna een uur over het opnameproces van “5.20”. Het is best leuk om een keer een kijkje in de keuken te krijgen, maar na één keer kijken weet je het ook wel.

Kortom, de muziek van “5.20” staat als een huis zoals in de recensie van dit album ook te lezen is. Wie houdt van ragfijne neoprog kan zich laven aan deze plaat. En wie het nog niet in huis heeft, zou dan goed kunnen kiezen voor deze special edition vanwege de extra’s. Maar de kracht van deze uitgave is en blijft de originele muziek.