Nine SkiesAlbum

Nine Skies, of 9 Skies zoals ze zich visueel presenteren, is een Franse band uit de zuidelijke stad Nice. Of ze veel flaneren aan de boulevard of geregeld een verkoelende duik in de Middellandse zee nemen is mij niet bekend. Maar vier jaar na dato ontvangen we pas hun debuutalbum. En daar ben ik toch blij mee, want ze dompelen met dit album ons met eclectische progrock onder in al zijn vormen.

Bij het thema van dit album staan ​​verschillende mensen centraal die in een moderne metropool wonen. De gekozen muzikale subgenres helpen om de vele stemmingen en emoties uit te drukken die bepalend zijn voor de hedendaagse menselijke ervaring. De muziekstijl laat zich echter moeilijk vastpinnen, zo divers is deze.

Het titel- en openingsnummer Return Home klinkt nog als een onvervalst Camel nummer met een IQ break, maar net zo makkelijk switchen ze daarna over naar de art rock van King Crimson in The Slight Snake of smooth jazz met Dust In Town. En toch is deze ratatouille geen allegaartje geworden. Zeker als je bedenkt dat er twee zangers en drie gitaristen zijn die ieder op tijd hun zegje mogen doen.

Ik ben vooral onder de indruk van de muzikale capaciteiten van de groep. Het gitaarwerk en bijbehorende solo’s zijn smaakvol. Men vult elkaar aan in plaats van dat ze mekaar de loef proberen af te steken. Dat is iets wat namelijk makkelijk al snel kan escaleren bij een trio aan gitaristen. Catharsis is een voorbeeld van een instrumentaal intermezzo waarin de gitaren centraal staan zonder opdringerig over te komen. De vele toetsenpartijen creëren fraaie geluidslagen en drukken de verschillende stemmingen perfect uit. En hoewel het drumwerk intuïtief uitgevoerd wordt, houdt de drummer de wirwar aan stijlen professioneel bij elkaar.

De bassist Bernard Hery wil ik speciaal bij naam benoemen. Wat is dit een klasbak. Want hij betast en beroert de dikke bassnaren zo teder dat het erotiserend werkt. Nooit gedacht dat ik dit sensuele woord in een progrecensie een keer nodig zou moeten hebben om dit gevoel te omschrijven. Zijn inbreng aan eigen jazzy melodieën is groots. Enig minpuntje is dat ik zijn basgeluid liever wat prominenter in de mix naar voren had willen horen. Van de blaasinstrumenten is de saxofoon voor de liefhebbers een sterk en doordringend element, waardoor het in The Blind Widower even naar Canterbury schiet, terwijl de gastfluitist juist in The Blind Widower part II de muziek een lichte en delicate touch meegeeft.

Dit is een kwaliteitsrelease die met een helder en goed gescheiden geluid een hoge productienorm haalt. Het is moedig om dit uit te brengen en alleen daarom verdient dit album met al zijn reeksen aan stijlen, kleuren en benaderingen om gehoord te worden. Mocht je meer willen beluisteren dan adviseer ik je de Special Edition uit 2018 aan te schaffen waar vier alternatieve versies als bonustracks zijn toegevoegd.