Nine SkiesAlbum

Om gelijk maar met de deur in huis te vallen: de Franse band Nine Skies levert met de tweede cd “Sweetheart Grips” een puike plaat af.

Om direct maar de grote troeven aan te geven: bijzonder mooi toetsenspel, sterke zang, krachtige melodieën en de zeer fijne basgitaar die voorin de mix zit. Normaal ben ik van dat laatste niet zo, maar bij Nine Skies werkt het erg goed. Ook voor de gitaarliefhebbers onder ons is meer dan genoeg te genieten. De muziek doet sterk denken aan het Marillion met Fish. Dat betekent neo prog in optima forma. Met bovendien (en gelukkig) een eigen touch. Wellicht dat het komt doordat het een Franse band is met (voornamelijk) een zangeres, maar mijn gedachten gingen tijdens het luisteren regelmatig naar Arrakkeen.

Cd 1 begint met Vertigo. Je hoort oorlogsgeweld en een huilende vrouw. Het thema van “Sweetheart Grips” is dan ook zwaar. Het gaat over soldaten die posttraumatische stressstoornis (PTSS) hebben opgelopen als gevolg van hun ervaringen in oorlogstijd. De pijn die dat met zich meebrengt wordt vertolkt in de sterke song Burning Brain. Aan dit nummer doen Clive Nolan (onder andere Pendragon, Arena) en drummer Craig Blundell (Steven Wilson, Steve Hackett, Frost) mee. De song gaat wel richting Arena, maar behoudt (zoals al gezegd) wel een eigen gezicht. Het is een heerlijk nummer, met geen noot teveel of te weinig.

De song The Thought Trader begint wat chaotisch, hysterisch en dreigend. Het nummer is ook wat harder, gaat een beetje de kant op van bijvoorbeeld Galahad. Het titelnummer is één van de hoogtepunten van deze plaat. Mooie tempowisselingen, veel emotie en een geweldige (bijna)finale.

Ik vind eerlijk gezegd cd 2 nog beter. Met Somewhere Inside Mankind geeft Nine Skies echt aan waartoe de band in staat is. Heerlijke zwevende toetsen, een swingende en dampende basgitaar, emotionele zang en fijne muzikale thema’s. Het tweede nummer, Fields of Perdition, laat zien dat progressieve muziek ook goed kan in een song van drieënhalve minuut. Aan de ene kant lekker hakkend, maar ook met rustige passages.

Heel fraai is het nummer Soldiers Of Shame. Wederom een heel mooi thema. Je hoort dat Nine Skies het meent. De zang van Alienor Favier is krachtig en vol emotie. Soldiers Of Shame kent bovendien een ragfijne overgang met bijzonder mooi toetsenspel. Deze tweede eindigt met twee instrumentale nummers en die mogen er zeker ook zijn.

Kortom, ik vind Nine Skies een zeer veelbelovende band. Op deze plaat staan enkele pareltjes. Ik vind het muzikaal van een behoorlijk hoog niveau. Deze Franse band steekt absoluut zijn hoofd boven het maaiveld, qua thematiek en muzikaliteit. Wat ik alleen niet zo goed begrijp is dat Nine Skies van “Sweetheart Grips” een dubbel-cd heeft gemaakt, terwijl de muziek qua aantal minuten prima op een schijfje had gepast. Ook qua thematiek sluit de muziek juist heel goed op elkaar aan.

Uiteindelijk maakt dat natuurlijk niet zoveel uit. “Sweetheart Grips” is een puike plaat. En een aanrader voor iedere liefhebber van neoprog (en symfonische rock in het algemeen). Ik ben heel benieuwd naar de verdere verrichtingen van deze band. Als zij dit kunnen uitbouwen, kunnen we te maken krijgen met een topband in het genre.