Nine Stones Close is ontsproten uit het brein van de Britse gitarist Adrian Jones. In 2010 kwam daar toetsenist Brendan Eyre (Riversea) bij. Met het album “One Eye On The Sunrise” uit 2012 kreeg Nine Stones Close een Nederlands tintje en dat is gebleven, met overigens wisselende muzikanten. Nadat “Leaves” in 2016 verscheen, bleef het lang stil rondom de band. Begin 2023 begon Jones samen met Eyre weer te schrijven aan een nieuw album. In de personen van Joachim van Praagh (basgitaar) en Lars Spijkervet (drums) werden nieuwe bandleden gevonden. Aangevuld met oude bekenden als toetsenist Christiaan Bruin en zanger Adrian ‘Aio’ O’Shaughnessy. Het schrijven van nieuw materiaal begon te lopen en eind 2023 kwam de band er achter dat er niet één maar twee nieuwe albums dienden te verschijnen. Nu, juli 2024, komt dus “Diurnal” uit. In november 2024 moet dan “Adventures In Anhedonia” volgen.
Het thema van “Diurnal” is hoe een dag in je leven verloopt en de interne dilemma’s die je hebt tijdens een dag. De hoogte- en dieptepunten. Zonsopgang en zonsondergang. Een reflectie op het leven zelf in een notendop. Muzikaal wordt dit verklankt met aan de ene kant introspectieve instrumentale nummers met de nodige soundscapes. En aan de andere kant nummers die een mengeling bieden van prog en jaren 70 hardrock. In die nummers laat Adrian Jones ook klievende gitaarsolo’s horen die songs echt wat extra’s geven. Wat de plaat afwisselend en boeiend maakt, is dat de instrumentale nummers een mooie brug vormen tussen de vocale en rust inbouwen. In het laatste nummer Dusk komt dan alles samen.
“Dumurial” begint met Birds, Insects & Kites. Met soundcapes en een gitaarsolo van Jones wordt de dageraad verklankt. Het eerste vocale nummer is Ghosted. Dit is een wat slepende track, waarin wederom ruim baan wordt gegeven aan een gitaarsolo van Adrian Jones. De band komt uit waar Pink Floyd en Porcupine Tree een ontmoeting hebben met Led Zeppelin en Deep Purple.
Angel of Flies laat wat meer elektronica-invloeden horen en geeft Nine Stones Close een modern en dwingend geluid. Daarna krijgt het prog meets hardrockgeluid een plaats binnen dat elektronische fundament. Met name door de zang van O’Shaughnessy komt Deep Purple weer naar boven bij mij. Het lange Frustration/Sedation klokt bijna twaalf minuten. Hiermee bouwt de band het geluid nog verder uit. Ik moet weer wat aan de stem van O’Shaughnessy wennen, maar in dit nummer legt hij wel zijn ziel en zaligheid. Alles past goed bij elkaar. Ik vind dat Nine Stones Close het beste voor het laatst heeft bewaard met het fraaie Dusk. Wederom een nummer dat ruim over de tien minuten klokt. Mooie slepende melodieën, emotionele zang en fijn opgebouwd. De muziek heeft in elk geval wel de urgentie waar ik zo van houd.
Kortom, na een lange stilte is Nine Stones Close terug met een zeer behoorlijke plaat. De band heeft bovendien een eigen geluid. Ik zou het zelf waarderen als er op het volgende album wat meer ruimte is voor de toetsen. Daarmee zal het geluid zeker aan veelkleurigheid kunnen winnen. Maar voor nu: goed dat jullie terug zijn, heren!