Nine Stones CloseAlbum

Na het goed ontvangen album “Traces” is op “One Eye On The Sunrise” de samenwerking van gitarist Adrian Jones met zanger Marc Atkinson (Riversea, Mandalaband) en toetsenist Brendan Eyre (Riversea) voortgezet. Met de introductie van Peter Vink (Finch, Q65, Ayreon, Star One) op basgitaar en Pieter van Hoorn (Knight Area) op drums, heeft Nine Stones Close een Nederlands tintje gekregen. De dubbele wijziging betekent overigens geen verandering in de muzikale koers. Voor de fans van deze van oorsprong Britse band is dat goed nieuws. En eigenlijk is dit goed nieuws voor alle liefhebbers van progressieve rock. Want “One Eye On The Sunrise”, dat gaat over de nacht, dromen en slapen, gaat verder en dieper waar “Traces” is gebleven. Waarbij Jones zijn voorliefde voor Pink Floyd, Soundgarden, Marillion, Porcupine Tree en Steven Wilson andermaal niet onder stoelen of banken steekt.

Waar “Traces” is opgebouwd uit drie korte en twee langere nummers, kent deze schijf twee nummers die de tien minuten ruim overstijgen en zeven kortere nummers. Totaal is dit goed voor exact een uur (prog)rockplezier. Naast Jones drukt ook Atkinson een stevig stempel op deze schijf. Met zijn karakteristieke geluid koppelt hij passie aan emotie en weet dat op de luisteraar over te brengen. Enkele maanden voordat deze schijf in de schappen belandde, maakten we al kennis met het debuutalbum “Out Of An Ancient World” van Riversea. De groep van Atkinson en Eyre waarop ook Jones meespeelde. Je ontkomt dan ook niet aan muzikale overeenkomsten tussen Nine Stones Close en Riversea.

Het album start ijzersterk met het instrumentale en van slepend gitaarspel voorziene Faceless Angel. Ik rolde gelijk van verbazing van mijn stoel bij het horen van het toetsenloopje waar het nummer mee begint. Die blijkt vrijwel identiek aan het loopje waar Out Of The Darkness van Hoggwash op het album “The Last Horizon” mee start. Plagiaat? No way! Toeval? Absoluut, want bij navraag bleek Jones niet bekend met deze groep van Antony Kalugin. Naadloos vloeit het nummer over in het rustieke A Secret met een sterk Marillion-achtig intro en de donkere en ingetogen stem van Atkinson. Zijn karakteristieke zang wordt gedragen door atmosferisch toetsenspel van Eyre. Daar tussendoor klinken de heldere en slepende gitaarsolo’s van Jones die meer dan eens doen denken aan Steven Wilson.

Atmosferisch toetsenwerk, ijzingwekkend mooi gitaarspel op een strak en staccato drumpatroon van Pieter van Hoorn en solide baspartij van Peter Vink grijpen je voluit bij de kladden. Je maakt kennis met het zeer sterk gespeelde instrumentale en door Eyre gecomponeerde Janus. Het is, zoals de titel al doet vermoeden, een nummer met twee gezichten. Want juist voordat je in een roes dreigt te raken, stopt de meeslepende muziek en volgt een overgang naar soepel en rustig pianospel. Even later keert hetzelfde gitaar- en toetsenspel terug, dit keer aangevuld met akoestische gitaar. Janus levert het bewijs dat verbluffend mooi niet complex hoeft te zijn.

… And Dream Of Sleep is door Jones op een terras in de zon geschreven met een akoestische gitaar op schoot. Het vormt een brug naar het titelnummer One Eye On The Sunrise. Ook een nummer met twee ver uiteen liggende sferen. De eerste minuten verlopen traag en dromerig in een vriendelijk Riversea-sfeer met verstilde zang en een mystieke sfeer die wordt versterkt door het gebruik van cello. Plots klinkt bruut en rauw gitaargeweld. We horen een gepassioneerd en met veel pathos zingende Atkinson die maar net uitkomt boven de rauwe en vuil klinkende gitaarriffs. Halverwege herhalen zich de twee patronen, waarbij de sfeer herinnering oproept aan het album “Cerulean Blue” van Rain. Na twaalf minuten komt het imposante nummer na een laatste climax abrupt tot stilstand. Het is een voorbeeld dat de muziek ten opzichte van “Traces” steviger, robuuster en volwassen is geworden. Met het instrumentale en van mooi (elektrisch) gitaarspel voorziene Eos krijg je tweeënhalve minuut om bij te komen.

Evenals het formidabele en bijna tien minuten durende The Weight, met een enorme eruptie op gitaar, is ook op Frozen Moment de invloed van Porcupine Tree herkenbaar. Met meer dan dertien minuten op de klok is dit nummer het langste van het album. Dit epos is het beste wat Jones en de groep tot nu toe heeft geschreven. Tempo- en emotiewisselingen dwingen je als luisteraar bij de les te blijven. Je wordt als een magneet in het nummer getrokken. Buitenaards zijn de laatste vijf intense minuten met als basis het drumwerk van van Hoorn. Met stuwende en onnavolgbare drumpatronen dwingt hij Jones, Eyre en gastgitarist Matt Stevens mee te stijgen tot grote hoogten in een nummer dat na een rollercoasterervaring eindigt in een bevroren moment. Alleen al dit nummer, wat “zomaar” in één dag (!) is ontstaan, rechtvaardigt de aanschaf van deze cd.

“One Eye On The Sunrise” is zonder enige twijfel een groeibriljant. Het is een album dat bij elke luisterbeurt meer gaat glimmen en aan kracht wint. “Traces” was al van een bovengemiddeld niveau. Zijn opvolger laat horen dat Nine Stones Close de categorie veelbelovende bands nu al heeft verlaten. In alle eerlijkheid vraag ik mij af of de mannen zelf wel beseffen wat een goed album ze hebben afgeleverd. Vanaf nu houd ik met mijn andere oog Nine Stones Close in de gaten. Ogen die verwachtingsvol uitkijken naar het moment dat de groep zich live gaat meten met de grotere jongens.

Hans Ravensbergen