No-Man

Schoolyard Ghosts

Info
Uitgekomen in: 2008
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: Snapper Music
Website: http://www.no-man.co.uk/
MySpace: http://www.myspace.com/nomanuk
Tracklist
All Sweet Things (6:47)
Beautiful Songs You Should Know (4:24)
Pigeon Drummer (6:17)
Truenorth (12:48)
Wherever There Is Light (4:23)
Song Of The Surf (6:11)
Streaming (3:32)
Mixtaped (8:38)
Tim Bowness: zang
Steven Wilson: instrumenten
Met medewerking van:
Andy Booker: percussie
Marianne de Chastelaine: cello
Peter Chilvers: samples
Rick Edwards: percussie
Colin Edwin: basgitaar
Gavin Harrison: drums
Bruce Kaphan: pedal steel
Fabrice Lefebvre - yang t'chin (?)
Pat Mastelotto: drums
Pete Morgan: basgitaar
Theo Travis: fluit, saxofoon
London Sessions Orchestra o.l.v. Dave Stewart
Schoolyard Ghosts (2008)
Together We're Stranger (2003)
All That You Are EP (2003)
Lost Songs [Volume One] (2001)
Returning Jesus (2001)
Speak (1999)
Radio Sessions [1992-1996] (1998)
Carolina Skeletons EP (1998)
Dry Cleaning Ray (1997)
Wild Opera (1996)
Housewives Hooked On Heroin EP (1996)
Flowermix (1995)
Heaven Taste (1995)
Flowermouth (1994)
Painting Paradise EP (1993)
Loveblows & Lovecries [A Confession] (1993)
Sweetheart Raw EP (1992)
Lovesighs [An Entertainment] (1992)
Days In The Trees EP (1991)

No-man in het bandje dat Steve Wilson éigenlijk had opgericht, toen het succes van Porcupine Tree zijn carrière ineens in een heel andere richting duwde. De samenwerking met zanger Tim Bowness resulteerde in de afgelopen twintig jaren in een aantal bloedmooie albums vol muziek die het midden houdt tussen David Sylvian en The Pet Shop Boys, gedragen, uitermate Britse popmuziek. Denk aan Talk Talk ten tijde van “Laughing Stock”.

Zoals altijd zorgde Wilson voor bijna alle muziek, al kreeg hij dit keer wat bijstand van een aantal illustere dames en heren, waaronder zijn bandmaten Edwin en Gavin en King Crimson drummer Pat Mastelelotto en Bruce Kaphan van The American Music Club. Voor het eindresultaat voegen die bijdragen overigens nauwelijks iets toe.

Wie ooit een plaat van No-man hoorde, weet wat er geboden wordt. Hoofdzakelijk (zeer) langzame, langgerekte stukken, uitermate smaakvol gearrangeerde melancholische liedjes vol kommer en kwel. De karakteristieke stem van Bowness is daarbij van groot belang, hoewel ik eerlijk moet zeggen dat hij me af en toe ook wel verveelt. Bowness heeft een ingebouwde snik in zijn stem en fluistert vaak meer dan hij zingt, maar hij heeft maar één stemming. Hij kan “Morgen wordt het beter weer” zingen of “Ik gooi me voor de trein”, hij doet het met dezelfde stille wanhoop, zonder stemverheffing, zonder opbouw. Dat maakt zijn voordracht, hoe mooi ook, soms wat vlak.

Dat is, na al die platen, inmiddels wel een beetje het hele euvel van No-man. De heren zetten gestileerd verdriet op muziek, niet meer en niet minder. Dan doen ze onwaarschijnlijk mooi, maar de enige echte vooruitgang is auditief; de platen zijn steeds meer een genot voor audiofielen geworden. Deze plaat is er ook in 5.1 en dat is natuurlijk smullen. Maar ik mis wat diepgang, wat opwinding, dat éne moment dat die schaarse platen van The Blue Nile zo onvoorstelbaar waardevol maakt. Begrijp me echter niet verkeerd: Wat Wilson en Bowness hier te bieden hebben is ronduit prachtig. Maar het is ook wel eendimensionaal, wat sloom en een beetje saai zelfs.

De plaat bevat één uitstapje in een andere richting. Pigeon Drummer wordt twee keer nogal abrupt onderbroken door geragde gitaren en hardgeslagen drums. Dat is dan ook zo’n stijlbreuk dat je je het lazarus schrikt en van mij had het achterwege kunnen blijven. Het mag dan broodnodige variatie zijn, het is ook gewoon niet mooi.

Verder staat de plaat dus weer bol van de schitterendste, stijlvolle muziekjuwelen. Het allermooist vind ik het lange Truenorth, waar een heel mooi stukje dwarsfluit in zit (nooit gedacht dat ik dat nog eens zou schrijven) en een fantastische combinatie van een echt orkest en een Mellotron koor, kippenvel gewoon. Ook de andere stukken zijn heel fraai, vooral door de arrangementen. De steelguitar in Wherever There Is Light, de strijkers en de kerstbelletjes in Song Of The Surf, de vibrafoon in Streaming, de feedback in Mixtaped, het is allemaal even perfect gedaan, precies zoals je het verwacht. Gevoelig, verstild, poëtisch, fijntjes. Maar als de plaat afgelopen is snak ik naar een stukje Pain Of Salvation.

“Schoolyard Ghosts” is ook verkrijgbaar in een cd/dvd-a dubbeluitvoering. Die bevat ook drie videoclips en foto’s.

Erik Groeneweg

Koop bij bol.com

Send this to a friend