NoorvikAlbum

Je zou kunnen denken dat de band Noorvik uit Noorwegen komt: stoere Noormannen uit het hoge noorden. Mis! Uit Alaska dan? Daar ligt het dorpje Noorvik immers en de band heeft zijn eerste twee cd’s een ijselijk thema meegegeven, logisch dus.

Weer mis. Deze oosterburen komen van veel dichterbij! Aha, Duitsers dus! Daar is op zich niets mis mee en aangezien er op hun derde schijf “Hamartia” geen noot wordt gezongen hebben we evenmin te maken met een taalprobleem.

Het instrumentarium zou erop kunnen duiden dat we hier niet met symfonische rock te maken hebben: drums, basgitaar en twee gitaren. Deze aanname is dan weer wel juist. Het kwartet Noorvik maakt post-rock met een stevig metalrandje, zeg maar gerust rand. De band heeft twee gezichten (nou, eigenlijk vier…). De meeste van de acht nummers beginnen met een sfeervol rustig gitaarstukje met al even subtiele begeleiding van de andere instrumenten. Na een tot twee minuten gaan de gitaarjongens echter los. Knoertharde riffs laten onmiskenbaar het andere gezicht van Noorvik zien.

Gitarist twee gooit er dan nog een schepje bovenop door een bovenliggende partij te spelen. Dat kan een smaakvolle solo zijn, maar ook een extra riff-partij, maar dan in een veel hogere toonsoort. Een mooi voorbeeld horen we direct al in Tantalos, waarbij ‘gitarist 2’ super hoog en mega snel de boventoon voert, alsof de centrifuge op zolder op drift is geraakt. De muzikanten komen dan tegen het einde ook weer tot rust, hetgeen ook nodig is om weer op te laden voor een volgend spektakelstuk. Verbindend element in de muziek is dat deze is opgebouwd uit eenvoudige thema’s, waarbij herhaling de kracht van de reclame is.

Na eerst ijsbergen te hebben bezongen (nou ja, zonder zang dan) duiken de Duitsers nu de Griekse mythologie in. “Hamartia” gaat over Tantalus, een koning die uit hoogmoed allemaal echt hele vervelende dingen doet en daarvoor door de goden genadeloos wordt gestraft. Aan deze straf hebben we in elk geval nog de spreekwoordelijke kwelling overgehouden. Hamartia staat voor de fatale fout die ‘de held’ in een verhaal maakt die tot zijn of haar val leidt. Natuurlijk valt in dit verhaal de link met het heden te leggen. De hebzucht en arrogantie van de mensheid vormen de voedingsbodem voor haar eigen ondergang en daarmee de vernietiging van de aarde. Maar er klinkt ook een sprankje hoop door van een generatie die verandering wil. Ik ben wel blij met deze bijgeleverde uitleg, want deze thematiek had ik eerlijk gezegd niet direct uit de muziek gehaald.

Maar snel terug naar die muziek. Mijn eerdere beschrijving levert misschien het beeld op dat het om simpele rechttoe rechtaan muziek gaat, die zelfs een beetje saai is. Niets is echter minder waar! De sfeervolle rustige gitaarstukken zijn werkelijk om te smullen zo mooi. Solo op gitaar gespeeld en dan aangevuld met het geluid van de rest van de band levert dit passages op om bij weg te dromen. Lang kun je hier dan weer niet van genieten, want altijd ligt er een explosie van gitaargeweld op de loer, die dan ook niet uitblijft. Behalve in het korte Omonoia dan, dat in een dreigende, onheilspellende sfeer blijft steken in monotoon, maar rustig gitaargetokkel, dat naadloos overloopt in Ambrosia. Dat nummer kent een spannende opbouw met staaltjes fraai solowerk, totdat het weer tijd is voor ‘beukenstein’. In deze stukken, verspreid over de hele cd, nogmaals, voortbordurend op een eenvoudig thema, zit steeds toch nét weer voldoende variatie om de spanning er goed in te houden. Ook dit nummer kent na de eruptie van geluid weer een periode van rust om aan het slot toch weer helemaal op te vlammen.

Ik duik nog even in The Feast, met dik een kwartier het langste nummer. Noorvik neemt weer goed de tijd om het thema uit te kauwen en de spanning op te voeren. De gitaar meandert zich rond het ritme en het gaat van hard, harder en nog harder, om uiteraard ook weer rust te vinden. De tempo- en sfeerwisselingen zijn legio in dit nummer, dat toch vooral een achtbaan in de hoogste versnelling is. Het fraaie van het gitaarspel van Moritz Kuck en/of Tim Merriman (ik weet niet wie wat precies speelt) is ook dat zij dit instrument regelmatig als een toetseninstrument laten klinken, hetgeen weer het melodieuze aspect van de muziek versterkt.

Het ritmetandem mag overigens niet onvermeld blijven. Drummer Arnd Finke raakt ze zeker goed en slaat zijn polsen zo’n beetje blauw, terwijl Dominik Hornung dit met zijn  vingers doet op zijn basgitaar.

Tartaros is een plek waar je echt niet wezen wil, het is het minst plezante stukje van de onderwereld in de Griekse mythologie en daar komt Tantalus natuurlijk voor straf terecht. De kwelling en wanhoop die zich van deze ongelukkige meester maken hoor je duidelijk terug in het schier eindeloze gebeuk van de gitaren, de niet aflatende ellende dreunt waarlijk door de speakers.

Noorvik maakt post-rock met prachtige gitaarpartijen op een spijkerbedje van hele stevige metalriffs. Voortdurend hangt er spanning in de lucht en het monotone karakter van de thema’s kan zo maar hallucinerend werken. Mijn oude hardrockhart (een van mijn eerste lp’s was van Black Sabbath) gaat weer een stukje open bij het tot mij nemen van deze heerlijke muziek, die overigens minder geschikt is voor kinderfeestjes of broze oudjes met een zwak hart.