Nordic GiantsAlbum

Deze derde langspeler van het buitenissige Britse duo Loki en Roka heeft al op het eerste gezicht een paar geweldige troeven: het artwork is wonderschoon, de plaat is met 44 minuten ook voor mensen met een volle agenda goed te behappen en muzikaal zijn de mannen weer een paar flinke stappen vooruit gegaan.

“Amplify Human Vibration” is de soundtrack van een documentaire die de band in de afgelopen jaren gemaakt heeft. Die documentaire heb ik niet gezien, hij is niet vrijelijk beschikbaar, maar uit de beschrijving van de band maak ik op dat het een feel-good film moet zijn. Hoezeer de band ook de nadruk legt op wat er scheef is in onze maatschappij (hoera, weer een nummer dat “Dystopia” heet!), deze film gaat over de warmte van de menselijke geest zoals die zich manifesteert in de vele ontmoetingen die de mannen tijdens hun tours hadden. Of zo. Geeft allemaal niks, niets op het hoesje van de plaat rept over die documentaire, ik had het niet geweten als de bijsluiter er geen gewag van gemaakt had.

De muziek, daar gaat het om, en die is weer fijn. Nordic Giant maakt – ook zonder beeldmateriaal – zeer filmische muziek, van die instrumentale breedbeeld-rock vol galm en drama. Dat wordt nog eens onderstreept door het veelvuldige gebruik van gesampelde stemmen, van – in hoofdzaak – mannen die teksten uitspreken die alleen al door de context zeer betekenisvol klinken. (Hoor ik daar Martin Luther King?) Ze kunnen ook een recept voor vlaflip voorlezen, het blijft dwingend en urgent klinken. Het is een kunstje dat Steven Wilson bij Porcupine Tree vervolmaakte en ik word er langzamerhand een beetje moe van, maar op dit album werkt het nog best goed. Dat komt omdat de sprekers waanzinnig knap in de muziek geplakt zijn, alsof het wel degelijk ritmisch gezongen partijen zijn.

De giganten uit het noorden bedienen zich vooral van veel drums en zweverige toetsen, aangevuld met mooie pianopartijen en in de verte een ijle trompet. Voor dit album lijken ze de baspartijen een beetje vergeten te zijn, waardoor het geluid wat dunner is dan andere keren, maar heel erg is at niet, het valt alleen maar op. Erg fraai is de bijdrage van zangeres Freyja, die aan Reawake weer een vleugje Cocteau Twins toevoegt.

Het zijn geen composities die je snel meezingt, daarvoor gebeurt er muzikaal wat te weinig; de meeste arrangementen zoeken het meer in de dynamiek van afwisselend ingetogen en uitzinnig gespeelde partijen. In de basis is dit simpele muziek, maar door het klankgebruik klinkt het fantastisch, opzwepend, dromerig en heel rijk.

Ook met dit album gaat Nordic Giants de wereld niet veroveren, maar ik vind het weer van een adembenemende klasse. Ik zou de heren nog steeds graag eens iets anders horen doen, uit die comfortzone stappen, al was het maar voor één keer. Maar dat bewaren we dan maar voor de volgende. Voor nu is dit weer een plaat die het verdient een groot publiek te vinden.

Erik Groeneweg