Nordic GiantsAlbum

Als je het zou willen verzinnen, zou je het niet kunnen: een duo, waarvan de harige benen en snorren doen vermoeden dat het twee heren zijn (maar zelfs dat is niet helemaal zeker), uitgedost als een kruising tussen Dr. John The Nighttripper en een Orc uit Tolkien. Op een schimmig verlicht podium vol rook en filmbeelden speelt de ene toetsen en trompet, terwijl de andere drumt of met een strijkstok over een gitaar zaagt. En het eindresultaat is spannende, lieflijke, avontuurlijke muziek. Intrigerend? Dacht het wel!

Nordic Giants, die recent een platendeal bij het prestigieuze Kscope wisten te veroveren, maken een typisch Engelse soort muziek, ergens op het snijvlak van Cocteau Twins en God Is An Astronaut. New Wave, Gothic, post-rock, trip hop, soundtrack, het kan allemaal. Vooruitlopend op de release van hun eerste langspeler (begin volgend jaar) brengen de heren hun laatste twee ep’s nogmaals onder de aandacht. En terecht, want wie de platen de eerste keer miste, is gebaat bij een tweede kans.

Ik kan niet met droge ogen zeggen dat ik dit allemaal nog nooit gehoord heb, maar het is wel donders goed gedaan. Dat begint al met Violent Lights, de opener van “Build Seas”. De zang van Alex Hedley (van Saturday Sun) krijgt vleugels op het bedje van ambiente toetsen, de opzwepende drums en de krakende geluidseffecten die we al kennen van Massive Attack’s Teardrop. Prachtig! In Drumfire spelen sonore trompetten een fraaie hoofdrol in een compositie die erg lijkt op een stuk van Keane, dankzij de rollende pianopartijen. Klapstuk is Between Two Worlds, omfloerst gezongen door het elfje Freyja. Mooi hoe de mannen de tijd nemen om op te bouwen, van heel zacht en leeg naar heel vol en weer terug.

Op “Dismantle Suns” volgt meer van hetzelfde, maar dan nog beter. Alyusha, die we kennen van The Boxettes, klinkt natuurlijk bijna helemaal als Elizabeth Fraser van Cocteau Twins, dus is het niet gek dat Little Bird het werk van die band benadert. Mechanical Minds is dan weer een echt staaltje post-rock, inclusief een mooie passage met piano en samples. En zo rijgen zich de pareltjes aaneen, tot aan afsluiter Dark Clouds Mean War, waarin de filmmuziek van bijvoorbeeld Craig Armstrong wordt geciteerd.

Eén ding moet me van het hart: er sluipt een zekere mate van verveling in bij herhaalde beluistering: het is allemaal wel erg etherisch, wel erg mooi en een beetje braaf. Wat dat betreft kan ik me voorstellen dat een live-optreden een veel indrukwekkender gebeurtenis zal zijn. Dat is wel een zaak die de twee Noorse reuzen bij hun langspeler in de gaten moeten houden. Teveel moois maakt nog geen goed album.

Dat neemt niet weg dat de band met deze, buitengewoon fraai vormgegeven dubbel-cd een bloedmooi product hebben afgeleverd, een plaat die voor een heel breed publiek veel te bieden heeft. Ik verwacht nog veel mooie dingen van de Nordic Giants!

Erik Groeneweg