North Atlantic OscillationAlbum

Het eerste dat opvalt aan de tweede langspeler van North Atlantic Oscillation (NAO) is het feit dat basgitarist Bill Walsh is ingeruild voor Chris Howard, een meneer die op de website al niet eens tot de vaste kern van de band gerekend wordt. Daarmee bestaat de band feitelijk alleen nog uit Healy en Martin. (voor optredens worden zowel Walsh als Howard ingeschakeld.) Voor de kwaliteit van de muziek maakt het overigens weinig uit.

De combinatie van aan The Beach Boys herinnerende samenzang en ‘alt-prog’ is gebleven, met elektronica doorspekte rock die bol staat van de maatwisselingen, verrassende zanglijnen en dynamiek. De heren zijn niet vies van een vol geluid en dramatisch voortdenderende akkoordschema’s. Ondanks die bombast en thema’s als verlies en twijfel in een wereld waarin de mystiek door de wetenschap is verjaagd, klinkt de muziek tamelijk vaak best optimistisch, voor een belangrijk deel dankzij de prachtige zang van Healy. In reikwijdte, volume en experimenteerdrift doet de muziek met zelfs een beetje denken aan Radiohead en zelfs The Flaming Lips, maar dan consistenter.

Ik geniet vooral van de afwisseling die de band in het geluid weet te brengen. Nog maar net bekomen van een mooi gestopt trompetje aan het einde van opener Soft Coda breekt het tweede nummer Chirality om de minuut voor een paar maten lullige ritmebox anno 1977, vibrafoon en kerkorgel. Die onvoorspelbaarheid in combinatie met stevige rock, knersende elektra en die hemelse samenzang maakt “Fog Electric” in elk geval voor deze luisteraar een kanshebber voor de top 10 van 2012.

Vooropgesteld dat het bovenstaande je aanspreekt, is deze tweede plaat ook een hele stap voorwaarts ten opzichte van debuutlangspeler “Grappling Hooks”. NAO klinkt meer volwassen, zelfverzekerder en overtuigender. Het samenspel van ritmes uit een doosje en een vol drumstel komt deze keer beter uit de verf, de echte blazers zijn een verrijking en ik vind de composities ook beter. NAO blijft onmiddellijk herkenbaar als een band die thuishoort in de Kscope stal, tussen grotere namen als The Pineapple Thief, maar kan de vergelijking echt wel aan.

Dat wil niet zeggen dat alle nummers even sterk zijn, (Savage With Barometer dreint een beetje en sommige nummers verzuipen letterlijk in de galm), maar dan nog blijft er een sterk album over dat je kunt blijven draaien. Absoluut hoogte- en rustpunt is The Receiver, een ballade die prachtig opbouwt tot een concertgebouw vol geluid. Fijn!

Erik Groeneweg

2CD:

LP: