Vorig jaar maakte het Nosound album “Lightdark” diepe indruk op mij. De lichtdonkere klanken en de hele sfeer waren uniek. Nog steeds beluister ik het album met plezier. Koud een jaar later is er al een nieuw album. Een album waarmee de band weer een enorme stap vooruit heeft weten te zetten. Slechts twee albums had de band nodig om tot deze parel te komen, want een parel is dit album zonder twijfel.
Op “Lightdark” was de band nog enigszins zoekend naar een eigen geluid. De nummers waren sterk, maar aan cohesie viel er nog wel wat winst te behalen. Ook leunde men nog sterk op de muziek van No-man. Op “A Sense Of Loss” hoor je een band die zijn geluid en balans helemaal gevonden heeft. Deze plaat ademt een prachtig ingetogen en melancholische sfeer uit. Een sfeer die men het hele album vast weet te houden en die een bepaalde spanning in zich heeft die er voor zorgt dat je helemaal door de muziek wordt meegevoerd.
De band heeft meer ambient invloeden in de muziek verwerkt, net als een vleugje post-rock. Het meeslepende Some Warmth Into This Chill wordt gekenmerkt door prachtige orkestraties die op de achtergrond voor een mooi warm geluid zorgen. De drums van Gigi Zito zorgen dat het nummer tot grote hoogte gestuwd wordt. Door dit alles heen zijn steeds de desolate pianoklanken van Paolo Martellacci verweven. Tel daar de steeds lichtvervormde zangstem bij op en je krijgt een prachtig, licht mysterieus geluid waar je helemaal door opgenomen wordt.
Ook Fading Silently is volgens hetzelfde recept bereid en toch heb je niet het gevoel naar een herhalingsoefening te luisteren. De zangmelodie is in dit nummer bijzonder aangenaam. Nog steeds doet het aan No-man denken, maar niet meer zo overduidelijk als op het vorige album. De man is zonder teksten erbij te houden echt niet te verstaan, maar dat stoort nergens. Het draagt alleen maar bij aan de ongrijpbare sfeer die de nummers uitstralen. Ook hier weer prachtige orkestraties en een desolaat pianogeluid, zo mooi!
In Tender Claim kom je dat mooie ambient sfeertje tegen waar ik het eerder al over had. Minuten lang instrumentaal ambient ruist door je speakers. Het heeft een rustgevende en ontspannen gevoel. Een gevoel dat beter te omschrijven is als ‘loom’. Dit woord typeert de muziek nog het meeste. Het laatste nummer is naar mijn mening ook het beste. Het nummer schuurt wat tegen de post-rock aan. Het opent met het inmiddels bekende lome geluid, maar kent een paar geweldige vocale erupties waarin ook de gitaar heftiger opkomt. Nadat je door de eerste vijf nummers in een soort trance bent gekomen, word je door deze uitbarstingen opeens opgeschrikt. Je wordt even door elkaar geschud op een indrukwekkende wijze. Kippenvel. De finale met roffelende drums is er eentje die je keer op keer wil beluisteren.
Het moge duidelijk zijn dat we hier met een zeer indrukwekkend album te maken hebben. Een album met zoveel gevoel en sfeer dat ie zich door een recensent eigenlijk niet laat beschrijven. Dit moet je ondergaan op een hoog volume, in een door kaarslicht verlichtte ruimte. Dit album kan meedoen met de beste albums van dit jaar.
Maarten Goossensen