NosoundAlbum

Giancarlo Erra, de belichaming van Nosound, zegt het zelf al: “Ik speel een nummer, hoe kort ook, liever nog een keer omdat het mooi is, dan me af te vragen waarom het zo lang duurt zonder iets nieuws te zeggen.” Dat kan ik doodslaan door te zeggen dat dit bij Nosound een waarheid is als een koe. Want “To The Core” is de eerste nieuwe muziek van de band sinds 2018 en ze gaan gewoon verder in hun eigen ingeslagen weg van traagheid en weemoedigheid. Lang duurt het nieuwe album met exact twintig minuten ook al niet en veel nieuws is er ook niet onder de Italiaanse zon, maar dat is bij Nosound geen straf. Alles luistert weer gestroomlijnd weg met dezelfde songstructuren als uit eerdere releases.

Sinds de oprichting in 2005 heeft Nosound een reputatie opgebouwd met ontroerende muziek die ambient, rustige postrockelementen en wat artrockinvloeden combineert. Hun gedragen werk wordt wel eens vergeleken met dezelfde gezellige sfeermakers als Sigur Rós, Steven Wilson en Gazpacho, ik vind het vooral als Nosound klinken, waarmee ze hun groepsnaam eer aandoen. Het is unieke minimalistisch muziek waar de kunst van het weglaten verheven is tot levenswijze. En dan niet zozeer door een noot teveel weg te halen, maar die ene noot precies daar te plaatsen en uit te voeren waar die net nodig is om dat ene trilhaartje in je oor in een permanente transcendente status van mistroostigheid te brengen.

Wat we horen op “To The Core” is met wat postrock gitaarerupties in The Nothing We Gave meteen het stevigste nummer van dit album. Dit moet je wel in perspectief zien als je weet waar Nosound voor staat. Alleen klinkt het begin productioneel niet lekker en loopt het ritme versus akkoordengetokkel wat vreemd. Dat is weer in ere hersteld in de liefdesverklaring die in het titelnummer To The Core wordt uitgesnotterd. Met verstilde piano en cello vloeien de tranen zo makkelijk dat de Po ervan over zou stromen. Gelukkig volgt er hier ook een kreunende gitaarsolo die van mij wel langer mocht duren.

Met een even briljante als treffende titel is Worn-Out Parts weer zo’n betoverend mooi klaaglied dat versterkt wordt door Erra’s hunkerende zang, aangevuld met vrouwelijke gastvocalen van Louise Pigott. De terugkeer van de gitaarstrijkstok op het juiste moment is er weer een van een perfect getimede schoonheid. Met het korte Interrupt en Closure als veelzeggende titels is het feestje waar geen gast voor lijkt te komen opdagen alweer voorbij.

En dat is mijn enige kritiekpuntje bij deze plaat. Het door Erra volledig geschreven en geproduceerde album mist voor mij de urgentie om er meer uit te halen dan er geleverd wordt, hoe goed hij ook weer gebruik maakt van organische instrumentengeluiden, zoals gitaaraccenten, zachte drums, gevoelige strijknuances, verstilde piano en wat ijle synthesizers.

De zang en muziek van Erra snijden in ieder geval weer in je ziel. Je moet er zo van janken dat je even overweegt van de brug af te gaan springen, om op tijd te bedenken en er ook gelijk achter te komen dat het uitzicht vanaf de brug eigenlijk fenomenaal is en er hoop in de verte ligt. Hierdoor blijft je turen totdat de zon onder gaat. Eenmaal huiswaarts gekeerd zit er niets anders op dan met smart te wachten op het volgende werk van Nosound en voorlopig dit album tot in de kern tot je te nemen.