Not A Good SignAlbum

Not A Good Sign baarde in 2013 enig opzien met zijn gelijknamige debuut. Ex-collega David Nummerdor  schreef dat “Not A Good Sign” een album is geworden waarbij je eigenlijk geen kanttekeningen kan plaatsen. Met een tweede plaat wordt vaak duidelijk of een band de verwachtingen waar kan maken. Is dat in bij Not A Good Sign met “From A Distance” het geval?

Paolo “SKE” Botta en Fransesco Zago hebben hun sporen verdiend in RIO/Avant garde bands SKE en Yugen, met NAGS willen ze meer toegankelijke prog aan de man brengen. Dat lukt ten dele. Hoewel elementen van het aloude Genesis hoorbaar zijn, is een nadrukkelijke verwantschap met King Crimson waarneembaar, en dat is toch niet de meest soepel in het gehoor liggende muziek.  We worden regelmatig getrakteerd op tegendraadse ritmes, Wait For Me start hier direct mee, en goed fors ook. De stem van Alessandro Calandriello zorgt voor enige verlichting. Al hoor ik hem toch liever in het Italiaans zingen, wat hij bij La Coszienza di Zeno doet. Zijn vibrato en soms hele hoge uithalen vervullen mij, met zijn Engels-met-accent, hier met iets minder vreugde.

“From A Distance” is duidelijk een groeibriljant, ik moest er erg aan wennen, zeker aan die ritmes. Mijn reactie na één keer luisteren was zelfs: “jakkes”, maar steeds meer komt de muziek tot leven, de ritmes gaan prettig aanvoelen, het alom aanwezige toetsenwerk werkt bedwelmend en verbindend en ook Calandriello’s stem blijkt steeds beter in het geheel te passen. Gaandeweg vallen vooral de kwaliteiten van Paolo Botta op, zijn toetsenspel is overheersend en wervelend. Hij laat orgel, Mellotron en andere vintage klavieren voortdurend spreken, van heel subtiel (alleen piano) tot zeer uitgesproken, meerlagig solowerk.

De nummers zijn van middellange duur, dus epische stukken ontbreken. De toevoeging van ‘klassieke’ instrumenten (grand piano, hobo, Engelse hoorn) verrijken de muziek. Met name in de ingetogen passages bieden ze de mogelijkheid voldoende op adem te komen. Het instrumentale Aru Hi No Yory Deshita is hier een goed voorbeeld van. Deze Italianen kunnen ook behoorlijk tekeer gaan, Pleasure Of Drowning is knalhard: zeker niet geschikt voor tere kinderzieltjes. Het contrast met I Feel Like Snowing, dat er direct op volgt, is groot. Na een uiterst ontspannen begin, ontaardt dit nummer in een indrukwekkend symfonisch hoogtepunt, om daarna weer tot rust te komen. In Open Window komt alle klasse van de band samen. Onheilspellende ritmes gaan over in zeer ontspannen pianospel, waarna Francesco Zago de vlammen er vanaf laat vliegen op gitaar, dan laat Botta ons weer alle hoeken van de kamer zien met een pandemonisch slot. Zinderend.

Ja, Not A Good Sign is erin geslaagd de verwachtingen waar te maken. Prog van de klassieke school, maar wel in een eigentijdse jasje. De klasse druipt eraf. Een sterke ritmesectie ondersteunt de solisten, die zorgen voor vrij compacte maar zeer pakkende composities. Melodie en ritme gaan hand in hand. King Crimson liefhebbers zullen dit werk waarschijnlijk kunnen bekoren, ben je niet zo van de tegendraadse ritmes, mag je het gewoon links laten liggen, maar dan mis je wel wat, want zeker ook het klassieke symfowerk mag er zijn.

Fred Nieuwesteeg