Not A Good SignAlbum

Menig progliefhebber zal ooit tegen fronsende wenkbrauwen hebben aangegeken bij het uitleggen van zijn of haar muzieksmaak op de jaarlijkse werkborrel of op de verjaardag van die ene tante. Hoe leg je uit hoe progressieve rock of metal klinkt, terwijl je recht doet aan de lange historie van het genre, het grensverleggende vakmanschap van de muzikanten en de continue toevoegingen en ontwikkelingen die nieuwe subgenres met zich meebrengen? Schier onmogelijk. Probeer ook maar eens één cd of nummer uit te kiezen die al die eigenschappen belichaamt. Het scala waar je uit kan kiezen lijkt eindeloos:  Yes, Opeth en alles wat daar tussen in zit. Die gesprekken waarin je goedmoedig voor de zoveelste keer probeert uit te leggen waar jij nou het liefst naar luistert, zijn met het Italiaanse project Not A Good Sign in elk geval een stuk makkelijker geworden.

Als er een blauwdruk van het genre (op zijn breedst) zou bestaan, dan kon deze band die wel eens gestolen hebben. We beginnen bij het begin. Almost I geeft een voorproefje van het hele album. Een overdaad aan prachtige toetsengeluiden, variërend tussen Mellotron, orgel en Moog, gedrapeerd over vele tempowisselingen en energiek gitaarspel. De sfeer en de klankkleur van de instrumentale opener van het album schieten moeiteloos heen en weer tussen de harde progrock van het recentere werk van Porcupine Tree en de wat melancholische sfeermomenten van Opeth. Dit alles gaat gepaard met het grote gebaar dat we wel enigszins verwachten van Italianen. We weten allemaal waar de barok is uitgevonden.

Not A Good Sign is ambitieus in de zoektocht naar een groots en gevarieerd geluid, maar de bandleden krijgen allemaal ruimte waar ze die moeten krijgen. De toetsenist is alom aanwezig, maar het muzikale gedeelte klinkt altijd als een organisch geheel. Zanger Alessio Calandriello treedt duidelijker op de voorgrond, en dat is eigenlijk vooral heel plezierig. Zijn stem klinkt door zijn gehele bereik heen erg natuurlijk en zijn ietwat geknepen stem past goed bij de muziek. Ook niet onbelangrijk, hij wordt niet, zoals veel van zijn collega’s uit die contreien, geplaagd door een afschuwelijk Engels accent.

Een van de hoogtepunten van de plaat is Witchcraft By A Picture, een nummer naar een gedicht van John Donne. Het illustreert waar de kracht van deze band ligt: de opbouw van het nummer is bijzonder sterk en de instrumentatie is een integraal onderdeel van het verhalende karakter van het nummer. Het geheel wordt afgemaakt door de wonderschone gastzang van Sharron Fortnam. Net als je bijna in slaap bent gesust door zachte toetsen, zwelt het geluid weer aan en ontaardt de boel in een post-rock achtige climax.

“Not A Good Sign” is een album geworden waarbij je eigenlijk geen kanttekeningen kan plaatsen. Het geluid is om je vingers bij af te likken. Je zal misschien geen dingen horen die je nog nooit bij andere bands gehoord hebt, maar dat is juist de kracht van deze band. Het is een beetje alsof je een nieuwe trui vindt die even lekker zit als die ene die je al twintig jaar hebt.

David Nummerdor