Afgelopen weekend ben ik voor het eerst sinds enige tijd weer naar de sauna geweest. In die wellness-oorden heb je ook altijd van die ruimtes waar je op een sofa of in een luie stoel heerlijk kunt relaxen. Je spreidt je badlaken uit en vlijt je heerlijk neer in de zetel en sluit je ogen. Als extraatje om helemaal tot jezelf te komen, klinkt uit de kleine speakers in het plafond van die rustig kabbelende muziek. Die muziek had heel goed van de formatie Nova Cascade kunnen zijn.
Deze Britse formatie omschrijft de muziek die ze maken zelf als ‘ambient progressive rock’. Dat dekt de lading eigenlijk behoorlijk goed. De muziek leunt hoofdzakelijk op de synthesizerklanken van Dave Hilborne. Daarbij wordt hij geregeld ondersteund door viool, fluit en akoestische gitaar. In de personen van Dave Fick en Lorenzo Poliandri zijn er ook een bassist en drummer aanwezig, maar zij stellen zich uiterst bescheiden op. Ook de elektrische gitaar wordt zo nu en dan ter hand genomen, maar ook daarmee worden geen halsbrekende capriolen uitgehaald. Eigenlijk is alleen het ruim tien minuten durende titelnummer te ruig om in een relaxruimte af te spelen. Al moet het woord ruig hier wel met een flinke korrel zout genomen worden.
Van de acht nummers op dit album zijn er vijf instrumentaal. Op de overige drie wordt de zang verzorgd door toetsenist Dave Hilborne. De manier waarop hij zingt, kunnen we misschien het beste kwalificeren als fluisterzang. Het is dus helemaal in dienst van de behoorlijk rustige muziek. Door zijn stemgeluid op dit album krijg ik het gevoel dat dit wel eens een hele aardige man zou kunnen zijn. Het ligt in elk geval erg aangenaam in het gehoor.
De metalpurist kan dit album dus links laten liggen. Dat wil echter helemaal niet zeggen dat er niets te genieten valt hier. De nummers zijn smaakvol uitgevoerd en door het gebruik van fluit en viool krijgt de muziek net dat beetje extra kleur dat ervoor zorgt dat je je aandacht bij de muziek houdt. De muziek laat zich misschien nog het best omschrijven als een kruising tussen Chimpan A en Lunatic Soul.
De meeste progressieve rockmuziek is over het algemeen niet echt geschikt om als achtergrondmuziek te dienen. Dit album vormt daar een uitzondering op. “Back From The Brink” kun je prima opzetten tijdens een avondje met je partner op de bank of als je vrienden op bezoek krijgt. Ikzelf verwacht het in andere gevallen niet meer zo heel snel uit het cd-meubel te halen.