Novatia en SilhouetteConcert

Verslag: Maarten Goossensen
Foto’s: Ron Kraaijkamp

Nadat we in maart 2016 mochten genieten van het dubbeloptreden van Nice Beaver en Harvest, hadden de mensen achter Serious Music Alphen op deze avond weer een mooi affiche. De Nederlandse bands Novatia en Silhouette mochten dit keer het podium van deze bijzonder sfeervolle locatie betreden.

Novatia is een nieuwe band in de progwereld. Hun ep “Remind You Of Yourself” is nog niet zo lang uit. Ik schreef zelf de recensie van de ep en stelde daarin dat de klasse en de potentie van deze band groot was. De lat voor deze avond lag bij mij dus hoog.

Er is denk ik weinig vervelender dan willen spelen, maar dit niet kunnen door het afweten van techniek. De helft van de band had geen geluid, dus kon er pas tien minuten later afgetrapt worden. De setlist bestond voor een groot deel uit nummers van hun ep, maar bevatte ook nieuw werk. Muzikaal gezien is de muziek van Novatia erg sfeervol. Ik denk zelfs iets te voor een optreden. De band laat absoluut mooie dingen horen, maar het heeft te weinig inhoud om je aandacht goed vast te houden. Het kabbelt teveel voort. En dat is met name lastig als je een zittend publiek hebt. Je zakt wat meer onderuit en voor je het weet worden je oogleden te zwaar. Ik moet zeggen dat de muziek op de ep mij meer overtuigde dan dat het live deed.

Dit betekent overigens echt niet dat er niets te genieten viel. Met name de gitaarsolo’s van Rindert Bul waren een hoogtepunt. Zanger Joep Selen heeft een prettige en warme stem die het live uitstekend doet. Nadeel is dat hij zodanig slecht articuleert dat je bij vlagen geen woord verstaat van wat hij zingt. De nieuwe nummers van de band lijken dezelfde kant op te gaan. Erg sfeervol met een vleugje jazz en een klein beetje symfo. De vraag is of deze band zich wel op het symfopubliek moet richten. Ze staan er naar mijn mening maar met een half been in namelijk.

De band Silhouette staat wat dat betreft met beide benen in de symfo gemetseld. Dit vijftal maakt met elk nieuw album enorme sprongen voorwaarts. Hun laatste album “Beyond The Seventh Wave” is een waanzinnig sterk album waar geen slecht nummer op staat. Deze avond werd voor het eerst het album integraal gespeeld. De band greep de gelegenheid meteen aan om een dvd op te nemen. Dat was ook de reden waarom zanger Brian de Graeve zijn praatjes tussendoor in het Engels deed.

Voor de pauze was het lekker wegzakken in je stoel, maar met Silhouette heb ik bij wijze van spreken alleen maar op het puntje van mijn stoel gezeten. Wat een klasse band! Indrukwekkend hoe bassist Jurjen Bergsma de meest heerlijke loopjes uit zijn basgitaar tovert. Zijn spel geeft de muziek nog meer diepte. Drummer Rob van Nieuwenhuijzen is een uitstekende drummer. Geen overbodige poespas, maar vooral veel drive. Gitarist Daniël van der Weijde is een briljant gitarist. Hij legt zoveel diepte en sfeer in zijn solo’s. Goed dat de band hem ingelijfd heeft. Toch was ik het meest onder de indruk van toetsenist en zanger Erik Laan. Van zijn solo’s gaat elk symfohart sneller kloppen. Daarbij heeft hij een erg mooi stemgeluid.

De zangpartijen maken dan ook het meeste indruk wanneer Brian de Graeve en Erik Laan samen zingen. Solo heeft de stem van De Graeve soms net iets te weinig body, maar in de samenzang met Erik Laan is kippenvel niet te onderdrukken. Super om het album in zijn geheel voorbij te horen komen, ondersteund met mooie beelden op het scherm achter de band. Het heeft geen zin om hoogtepunten te noemen, want daar zou ik andere nummers weer te kort mee doen. Je merkt daarbij aan alles dat dit ook een hechte vriendengroep is. Het spelplezier spat er vanaf en dat werkt aanstekelijk.

Silhouette behoort tot de top van de Nederlandse symfo en mag daar wat mij betreft nog heel lang blijven hangen.