NovatiaAlbum

Zoals collega Maarten Goossensen bij gelegenheid van de recensie van de debuut-ep Remind You Of Yourself van dit gezelschap al stelde, kun je de muziek van Novatia een beetje vergelijken met het Duitse Sylvan en het Nederlandse Silhouette. Op de opvolger “Reflection Of Thoughts” kunnen we daar snufjes Marillion (ten tijde van “Misplaced Childhood”) en zelfs Spandau Ballet aan toevoegen, terwijl de jazzinvloeden nóg meer ruimte hebben gewonnen.

De naam Spandau Ballet spookt met regelmaat door mijn hoofd tijdens het beluisteren van dit kleinood. Dat vindt vooral zijn oorsprong in het stemgeluid van Joep Selen. Hij heeft datzelfde ‘kelige’ geluid als Tony Hadley, al heeft hij een lichter timbre dan zijn Britse collega. Ook het gitaargeluid van Rindert Bul komt, met name in de solopassages, erg dicht bij het geluid van Gary Kemp. Er is niet zo heel veel fantasie voor nodig om met dit materiaal het bandgeluid van Spandau Ballet te realiseren. Men voege wat vettere synth-lagen uit de New Romantic periode van de jaren tachtig toe et voilá.

Toch heeft de muziek van Novatia voldoende eigenheid om het etiket van Spandau Ballet terzijde te schuiven. Ten opzichte van het debuut klinkt deze opvolger nog lichtvoetiger, waardoor we ons terecht kunnen afvragen of we deze muziek nog tot de prog moeten rekenen. Door de meer jazzy benadering (If It’s Love, Rule en Underway) beweegt de muziek meer en meer richting midstream pop, alhoewel het daar niet commercieel genoeg voor is.

Zo af en toe komt er een fraaie gitaarsolo (Flowing Thoughts en Underway) voorbij en toetsenist Ingmar Kops blinkt uit in sfeervolle begeleidingen en spaarzame solo’s en weet daarvoor zijn sounds uit alle hoeken van de toetsen-catalogus te halen. Zanger Joep Selen is een goede, maar geen krachtige zanger. In de rustigere passages komt hij goed tot zijn recht. Als het heftiger wordt, moet hij te veel forceren. Het meest overtuigt hij in het slotnummer And I’ll Wait, dat slechts vergezeld wordt door het mooie spel van Rindert Bul op de akoestische gitaar.

Evenals het debuutalbum heeft men ook deze ep weer in één keer opgenomen. Erg dapper, maar in combinatie met het lichtvoetige bandgeluid resulteert dat in een gebrek aan variatie. Met een betere productie had men een aantal nummers zeer zeker naar een ander niveau kunnen tillen. Daarnaast zijn de drums prominenter opgenomen dan op de voorganger waardoor drums en basgitaar te ver uit elkaar komen te liggen in het geluidsbeeld.

Ondanks deze minpuntjes heeft Novatia een sfeervolle opvolger van het debuut afgeleverd. Als je van deze symfo-light houdt, is het zeker de moeite waard om dit album eens te beluisteren op hun bandcamp-pagina. Bij aanschaf van deze tweede ep krijg je een dubbel-ep thuisgestuurd met daarin de debuut-ep als extraatje. Een sympathiek gebaar.

Math Lemmen