Novembers DoomAlbum

 Waarschuwing: deze cd buiten bereik van de depressieve medemens houden!

Eigenlijk zou er een sticker met een tekst van die strekking op het zesde album van het Amerikaanse Novembers Doom moeten prijken. Zoals de bandnaam al doet vermoeden hebben we hier niet te maken met overtuigde vertolkers van de vrolijke noot. Integendeel, het is kommer en kwel wat deze vijf heren uit Chicago over de luisteraar uitstorten. Zwaarmoedige teksten over wanhoop, verdriet en andersoortige ellende worden gekoppeld aan melancholische, mistroostige doom metal met dodelijke grunts. Kortom, muziek die prima past bij een donker en somber jaargetijde als de herfst. Ook het overwegend bruingetinte artwork van Attila Kis sluit naadloos op dat sfeerbeeld aan.

Novembers Doom werd zo’n vijftien jaar geleden geboren als een band die vooral zijn heil zocht in de death metal. Met het verstrijken der jaren is de groep qua stijl steeds verder opgeschoven in de richting van de droefgeestige doom metal. De grunts van frontman Paul Kuhr zijn er nog steeds, maar er is tegenwoordig ook ruimte voor ‘gewone zang’. In het verleden maakte Novembers Doom ook nog gebruik van een zangeres. Zij is echter niet meer van de partij op “The Pale Haunt Departure”. De heren blijven zich dus ontwikkelen en proberen met elk album hun muzikale grenzen te verleggen. Er zijn dan ook wel parallellen te trekken met de carrières van groepen als Anathema, maar vooral Opeth. Hierbij moet wel worden aangetekend dat bij Novembers Doom’s muziek de balans vooralsnog naar de hardere kant uitslaat. Toch begint de band langzaamaan steeds interessanter te worden voor een progressief publiek.

Het derde nummer Autumn Reflection is echt meer dan schitterend. Het begin doet sterk denken aan Anathema ten tijde van de albums “Alternative 4” en “Judgement”. Erg goed. De aangerukte strijkers kloppen het mystieke sfeertje lekker op en steken mooi af tegen de robuuste gitaarrifs. Ook de statige en gedragen apotheose van deze gruntloze song is van een uitzonderlijke schoonheid. Een andere uitschieter is In The Absence Of Grace. Na een rustig begin worden de loodzware gitaren van stal gehaald en ontwikkelt zich een afwisselend hoorspel met een fraai akoestisch eind. Het moet wel gezegd dat de gitaarlijnen hier behoorlijk richting Opeth gaan. Dat laatste geldt ook voor het navolgende The Dead Leaf Echo. De trieste Anathema-achtige sfeer grijpt je bij de kladden en laat je helemaal opgaan in dit droefgeestige werkje. Hoe ‘doom’ wil je het hebben! De van kwelling doorspekte grunts gaan hier overigens hand in hand met heldere zang. Knap gedaan.

Through A Child’s Eyes’ is zowaar een heuse ballade. Het geluid van een lachend kind verstomd en gaat vloeiend over in melancholische zang op een bedje van akoestische gitaar en percussie. Pure emotie. Deze oase van rust en sereniteit wordt echter al snel de nek omgedraaid als de eerste klanken van Collapse Of The Fallen Throe je trommelvlies bereiken. Loodzware gitaren luiden dit slotoffensief in. De vrij eenvoudige, doch zeer pakkende melodielijnen grijpen je bij de strot en houden je tot de laatste seconde in een wurggreep. Wat een heerlijk slepend nummer. Dit kun je met recht een waardige finale noemen. Klasse met een grote K!

Liefhebbers van Opeth zouden er goed aan doen om zich eens te verdiepen in dit laatste muzikale statement van Novembers Doom. Wellicht dat zij “The Pale Haunt Departure” met het nodige plezier zullen omarmen. Ook fans van het Anathema van de jaren negentig en een band als My Dying Bride voelen zich ongetwijfeld thuis bij de ‘herfstmetal’ van Novembers Doom.

Joost Boley