Novena Album

Goedbeschouwd is “Eleventh Hour” het debuutalbum van de Britse band Novena, maar in 2016 verscheen een ep in eigen beheer, getiteld “Secondary Genesis”, waarmee de band in het thuisland de progmetalscene veroverde.

Op de lijst van muzikanten valt direct de naam op van Ross Jennings van Haken. Maar verwacht geen ‘side-project’ waar de zanger zijn ei kwijt moet waarvoor in de andere band geen ruimte is. Natuurlijk is de vergelijking onvermijdelijk, want de stem van Jennings is heel karakteristiek. Maar waar Haken de laatste jaren een hardere, riff-gebaseerde weg is ingeslagen, daar klinkt Novena veel melodieuzer, al is ook dit echt niet voor mietjes.

Jennings speelt zeker niet de eerste viool, al maakt Novena handig gebruik van het feit dat hij van de bezetting het meest bekend is. En hij heeft met Gareth Mason ook een andere zanger naast zich, die zich vooral toont in de voor de hardere vertegenwoordigers in dit genre karakteristieke grunts. De andere leden van de band zijn voor mij onbekend, maar zullen in het lokale circuit in het VK vast de nodige waardering hebben opgebouwd.

Het album telt zelf af naar het “Eleventh Hour” met de korte instrumentale opener 2258, gevolgd door – niet verassend – 2259, dat eindigt met een kerktoren die elf uur slaat. De overige acht nummers hebben geen titels die te herleiden zijn naar een concept rond de albumtitel. Volgens toetsenist Harrison White is het ook maar losjes een conceptalbum. “Het gaat meer om een terugkerend thema, onze relatie tot de dood als de soort Homo sapiens.”

Er zit dus niks anders op dan de nummers gewoon op hun merites te beoordelen. En er valt genoeg te genieten, ook als je niet weet waar de nummers over gaan. Het vijftal legt een prachtig progmetalalbum neer dat vol zit met dynamiek. Het gaat van diep zwaar tot hoog en licht. Het nummer Sun Dance is ondanks de zware riffs opmerkelijk toegankelijk, bijna poppy. Gewoon een couplet/refrein/bridge nummer, dat lekker in het gehoor blijft hangen. Ik proef een beetje Spaanse invloed, maar dat kan ook zijn omdat een ander nummer, Corazón, een serieus Spaans intermezzo bevat. Van dat nummer speelde Novena tijdens het progfestival ProgSpace Online een bijzonder versie.

Disconnected brengt het geluid van Haken op de eerste twee albums een beetje terug. Poe, wat is Ross Jennings als zanger gegroeid. Van hoog naar laag en weer terug, het lijkt hem allemaal nauwelijks moeite te kosten. Met Sail Away neemt Novena wat gas terug met een ijzersterke ballad, zonder in AOR-clichés te verzanden.

“Eleventh Hour” bevat drie ‘epics’ van boven de tien minuten. De eerste, Lucidity, toont het echte spierballenwerk, met omlaag getunede slaggitaar, lekkere grunts en fabelachtige zangmelodieën. Net als bij Disconnected hoor ik hier de echo’s van Haken’s debuutalbum “Aquarius”. Ook The Tyrant laat zien hoe progmetal gespeeld moet worden: strak, hard, maar zonder de toegankelijkheid te verliezen. Het derde epische nummer is Prison Walls en dat is meteen het slot- én sleutelnummer van het album. In 15 minuten wordt hier een rocker van de bovenste plank neer gezet. Centraal in het nummer staat een minutenlange monoloog van Mason over een nogal donker aangezet ‘coming of age’ thema. Heftig spul hoor. Wie precies wil weten wat daar wordt gezegd kan terecht op de lyrics-site Genius. De laatste twee minuten zijn weer voor Jennings: happy end.

Novena geeft met “Eleventh Hour” een gaaf visitekaartje af en smaakt absoluut naar meer. De band weet invloeden uit een rijk kleurenpallet aan muziek te mixen tot een eclectisch geheel. Inventief, dynamisch, strak gespeeld én Ross Jennings als zanger. Wat wil je nog meer.