NoVoXAlbum

 NoVoX… ‘geen stem’ en even lijkt er zich een rampscenario voor de betrokken recensent te gaan voltrekken: alweer een instrumentale prog cd. Even denkt hij: “gedver, toch weer niet zo’n derderangs gitarist die zich een uur lang staat af te rukken”, maar het angstzweet droogt snel op en maakt plaats voor een zucht van verlichting en ontlokt zowaar zelfs een lichte kreet van bewondering: NoVoX is een sterk brouwsel van vijf uitstekende en doorgewinterde muzikanten, in een vorig leven ook wel bekend onder de naam Cliffhanger. Met enkel nieuwkomer Mark Vermeule in de gelederen kun je inderdaad van een doorstart gewagen, al heeft het vijftal wel duidelijk gekozen voor een nieuwe groepsnaam. Daar zullen ze wel een reden voor gehad hebben en die moet je hoe dan ook respecteren.

Goed, we vergeten even de korte, hilarische intro (een oud Cliffhanger nummer?) en krijgen meteen een knaller van formaat in de oren gespietst: Be My Guest, een razendsnel en krachtig gespeeld nummer, dat het beste uit de jaren zeventig, toen er nog frank en vrij gespeeld werd, weer naar boven haalt. Een korte adempauze is nadien welgekomen en kreeg First Bridge Of Tears als titel mee; geen tearjerker weliswaar maar een kort, sober streepje Mellotron. Looking Up To The Sun is een heel bijzonder nummer, dat veel complexer is dan op het eerste gehoor wel lijkt. De muzikanten zijn absolute top : Vermeule geeft en passant een lesje in vingervlugheid, Koopman geselt zijn basgitaar op indrukwekkende wijze, Boonk mept er virtuoos op los en Heijboer last ergens halverwege een fraai stukje klassieke piano in. De heren leveren het bewijs dat complexe muziek niet noodzakelijk epische dimensies dient aan te nemen en binnen een tijdsbestek van amper zes minuten vaak beter tot zijn recht kan komen. Chapeau! Op Never Mind onthult Vermeule zijn voorliefde voor enkele grootmeesters uit het iets steviger genre. Als geheel mist het nummer wel wat bindmiddel om zich een brede torso te kunnen aanmeten, maar live gaat het wel helemaal tot zijn recht komen, zeker weten. Met het futuristisch klinkende Galactic Storm tappen de heren uit een heel ander vaatje: synthesizerklanken schieten als vallende sterren door het galactische stelsel en zorgen voor een oorverblindend schouwspel.

Then there was one is een onvervalst stukje klassieke piano van Dick Heijboer en toont nogmaals aan hoe veelzijdig de muzikanten van NoVoX wel zijn, want na dit heerlijke muziekstukje gaat het weer een heel andere richting uit: Valentine Fuzztrations (geweldig gevonden titel overigens), een experimenteel nummer waarop Koopman zich naar hartelust overgeeft aan een nieuwe discipline: het bazzzzen. Qua rauwheid komt het wat in de buurt van King Crimson.

Sunset On A Sad Horizon is een nummer dat lekker gedijt in een typisch jaren zeventig geluid en lijkt wel een mix van Camel en Genesis met een snuifje Santana. Op het wat overbodige Eclipse zijn in hoofdzaak orgelklanken waar te nemen en Second Bridge Of Tears biedt weinig meer dan het eerste deel. Tijd voor de afsluiter Emptiness en da’s meteen ook het langste nummer op NoVox. Het is echt wel vingers likken bij dit knappe staaltje van onvervalste symfonische rock: alle muzikanten leven zich naar hartelust uit en zorgen voor een indrukwekkend slotakkoord. Enkel het drumwerk van Boonk komt nogal lauwtjes voor de dag, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de anderen.

NoVoX blinkt vooral uit in diversiteit en kunde vanwege de muzikanten. Dat het in productioneel opzicht nog beter had gekund, is allicht een kwestie van het beschikbare budget. Herrezen uit de assen van Cliffhanger: ‘geen stemmen’ kunnen het enthousiasme van NoVox alvast niet temmen.

Piet Michem