Nucleus TornAlbum

De Zwitserse groep Nucleus Torn, het geesteskind van multi-instrumentalist Fredy Schnyder, blijft ondanks een aantal uitstekend ontvangen albums telkens net onder de radar. Kenners van de melancholische, minimalistische folkprog (en ja, ik zuig al die subgenres grotendeels uit mijn duim) zullen bekend zijn met de trilogie “Knell” (2008), “Andromeda Awaiting” en “Travellers” (beide 2010), maar bij het bredere progpubliek is de groep nog altijd niet bepaald bekend. Misschien komt daar nu verandering in, want met “Golden Age” leveren de productieve Zwitsers wederom een fraai album af.

In hun recensies van de eerder genoemde trilogie waren collega’s Ruard Veltmaat en Hans Ravensbergen al vol lof over de sombere prog van de band. Op “Golden Age” weet de band deze sfeer nog altijd te handhaven: de gedragen, lang uitgesponnen composities zullen weinig bijdragen aan het succes van de wekelijkse discoavond in het gemiddelde buurthuis. De nummers nemen hun tijd: opener Golden Age bijvoorbeeld wordt langzaam opgebouwd, maar weet met minimale middelen (en een fraaie klarinet) toch voor de volle 12 minuten te boeien.

Overigens wil dit niet zeggen dat het album weinig dynamisch is. Integendeel, op een aantal momenten wordt de kalme atmosfeer doorbroken met ruigere stukken. Zo wordt Hunger afgesloten met mooie drijvende folky percussie met fluitsolo en mellotronklanken, en breekt in Ash en Death Triumphant ietwat ruigere metal door het verder rustige, veelal akoestische geluid van de band. Het laatste nummer bevat zelfs een stuk grunt en eindigt met fraaie postmetal uit de school van Isis, Dirge en Neurosis. Dergelijke momenten bieden tegenwicht aan de rustiger stukken en zorgen ervoor dat het album telkens spannend blijft.

Wel is de productie soms een beetje merkwaardig. Er is gekozen voor een ruimtelijk aandoende klank, maar met name de zang van Maria D’Alessandro en Patrick Schaad klinkt hierdoor soms een beetje schel. Dit doet enigszins afbreuk aan een overtuigend nummer als Silver. Vermoedelijk is er bewust gekozen voor dit effect, maar het lijkt toch een beetje te huis-tuin-en-keukenig.

Niettemin kan gesteld worden dat Nucleus Torn met “Golden Age” wederom een geslaagd album uitbrengt met overtuigende composities. Liefhebbers van melancholische, breed uitgesponnen doch gevariëerde progrock/-metal moeten dit album dan ook zeker eens beluisteren. Hopelijk krijgt het gezelschap hiermee dan toch de aandacht waar zij al zo lang voor ijveren.

Christopher Cusack