Nucleus TornAlbum

Na het lezen van het interview mag het duidelijk zijn dat de eigenzinnige, artistieke en enigszins arrogante Fredy Schnyder weet wat hij wil en vervolgens ook uitvoert. Dat is het maken van experimentele rock, met in de basis een dosis metal en daarbij een zeer actieve bijdrage van klassiek en folk.

Dit “Nihil” is het debuutalbum van de Zwitserse band Nucleus Torn datr oorspronkelijk in 2006 in eigen beheer is uitgebracht, nadat de band al eerder zelfstandig ep’s en demo’s heeft gereleased. Pas in een later stadium pikt het eveneens eigenzinnige label Prophecy Productions de Zwitserse band op. Dit label profileert zich vooral door albums uit te brengen van metalacts die een unieke, maar vaak ook onorthodoxe manier van muziek produceren. Het eerste wapenfeit voor Nucleus Torn door het label Prophecy is het weer opnieuw op de markt brengen van “Nihil” en het latere album “Knell”, dat in 2008 verscheen. “Nihil” was namelijk al in een oplage van 500 stuks door de band zelf uitgegeven. De nieuwe edities presenteert het label in kartonnen A5 hoesjes die qua uiterlijk refereren naar de natuurlijke ideologie van de muziek.

De muziek op dit album heeft een complexe ondergrond. In de basis van het gedachtegoed liggen twee karakters waar aan het einde van het album één van komt te overlijden. Ik ga u niet vermoeien met de cryptische achterliggende teksten, want die zijn überhaupt moeilijk te interpreteren. Uiteindelijk zal de muziek zijn werk doen en daardoor ben je in staat om je eigen vrije interpretatie op de muziek los te laten. De muziek zelf is al zo uitdagend, dat het weergeven van de muziek een bijzonder mooie opgave is.

Ten grondslag ligt een mix van progressieve metal met invloeden van folk, klassieke en akoestische instrumenten, die samen een bijzonder atmosferisch geheel neerzetten. Daarbij cleane zang van zowel een zanger als zangeres, die uitstekend bij de muziek passen. Vooral de eerste track Glass Spirit wordt door Maria D’Alessandro bijzonder smaakvol gebracht. Het nummer bevat vooral folkloristische eigenschappen met een hoofdrol voor de fluit, waardoor het een ietwat Keltisch karakter krijgt. Traveller’s Rest zorgt in eerste instantie niet echt voor veel verandering, hoewel daar D’Alessandro’s collega Patrick Schaad het stokje van haar overneemt. Ook dit nummer bevat dus een folkloristisch karakter, maar na een paar minuten barst het onheil los. Heftige en dissonante gitaren nemen het heft in handen, om vervolgens weer sfeervol af te sluiten.

Tussen de tracks laveren enkele betoverende pianopassages en zang van D’Alessandro, die de cd een rustgevend gevoel meegeven. Door alle eenvoud straalt dit iets bijzonders uit dat je alleen kan pakken als je er intensief naar luistert. Heel subtiel, heel doordacht. Daardoor blijft er ruimte over voor een heftig nummer als Peregrina Sublime, dat als een typische post rock creatie doorregen met metal begint. Ook hier weer veel contrast en dynamiek. Abrupte dissonante gitaren en indringende geluiden. Somberheid en melancholie regeert het nummer. In de achtergrond zet een diepe grom de emotie nog eens extra aan.

Ik wil dit album afsluiten zoals ik ook “Andromeda Awaiting” afgesloten heb. Om dit volledige te begrijpen moet je dit album gewoon beluisteren. Als je niet vies bent van een klassieke basis, aangevuld met folk, lichte metal, desoriëntatie en atmosfeer, dan is de kans groot dat dit je gaat bevallen.

Ruard Veltmaat