Nucleus TornAlbum

“Het is open muziek voor open geesten” zei Fredy Schnyder een aantal jaren geleden in een interview met Progwereld.

Met die zin kenmerken we de muziek van Nucleus Torn tot in de essentie. Fredy Schnyder is een muzikant die het minimalisme propageert, maar het nodige geweld en bombast niet schuwt. Kan dat? Ja, dat bewijzen zijn eerdere werken, maar ook op dit (te) korte meesterwerk kent hij geen voorbehoud je wakker te schudden uit een passage waar je kort daarvoor in slaap gewiegd lijkt te zijn. Desondanks moet je deze geluidserupties niet verwarren met een opgeblazen productie, want elke snaar of toets is op zijn plaats en je wordt nergens voorgelogen binnen de muziek van Nucleus Torn.

Het heeft even geduurd voor Schnyder weer met een nieuw werk kwam, want Golden Age dateert inmiddels van 2011. Anna Murphy lijkt Maria D’Alessandro definitief afgewisseld te hebben op zang, maar verder heeft Schnyder wederom zijn vertrouwelingen om zich heen verzameld, hoewel ook drummer Alain Ackermann het stoeltje van Christoph Steiner overgenomen lijkt te hebben. De laatste staat overigens nog wel in de credits vermeld als ‘additional drummer’. “Street Lights Fail” is het eerste deel van een tweeluik, deel twee  “Neon Light Eternal” zal in 2015 het project afsluiten.

Schnyder heeft vanaf het begin van zijn carrière getracht de luisteraar te verrassen, te onthutsen en te desoriënteren met zijn composities. Voorspelbaarheid is het meest afgrijslijke woord in zijn muzikale oeuvre en dat is op dit schijfje niet anders. Hij heeft het experimenteren hoog in het vaandel staan, net als de stromingen waarin hij opereert, dat is namelijk progressieve rock, avant rock, metal en klassieke muziek. Het gebruik van bijvoorbeeld de klavecimbel en zware dissonante gitaren is in de muziek van Nucleus Torn geen bijzonderheid.

Ook niet anders tot eerder werk; Schnyder schrijft zijn muziek nog steeds in droefheid, verbazing en neerslachtigheid. De muziek van Nucleus Torn heeft iets fragiels, om vervolgens om te draaien in woede of razernij. De passage rond de twaalf minuten in Worms waarin de akoestische gitaar, dwarsfluit en zang van Anna Murphy een kippenvel stimulerende rol in het nummer hebben, is zo intens dat je meegevoerd wordt in een andere wereld. Murphy is zeker niet de sterkste zangeres die ik ooit gehoord heb, maar met haar dynamiek weet zij een bijzondere toets mee te geven aan de muziek van Nucleus Torn.

De muziek van Freddy Schneider zal nooit het grote publiek bereiken. Dat is hoogstwaarschijnlijk ook niet zijn bedoeling. Om eventuele toekomstige liefhebbers dan ook nog af te schrikken met een korte cd gaat wel heel ver, ook al is het één deel van een tweeluik en is de prijs in de diverse webshops niet geheel onredelijk. Toch bekruipt mij het gevoel dat zevenendertig minuten meer geschikt is voor een ep dan voor een cd. Wellicht begrijpt deze recensent de muzikant en het label niet helemaal. Dat zou mij niet verbazen, want Schnyder is eigenwijs genoeg om niet begrepen te worden. Hoe dan ook heeft met zijn kleine kring muzikanten opnieuw een intrigerend werkje afgeleverd.

Ruard Veltmaat