Oblivion SunAlbum

Het was rond 2000 dat er weer een teken van leven kwam uit het Happy The Man kamp. De progband met cultstatus uit het oosten van de Verenigde Staten stond jarenlang met hun ware fusie tussen prog, jazzrock en licht klassieke invloeden bij insiders bekend als het neusje van de zalm. Een soort evenknie van Gentle Giant: met alle frivoliteiten, maar wel iets meer gepolijst. De wederopstanding van de groep op NEARfest staat nu, acht jaar later, bij veel bezoekers nog steeds vers in het geheugen gegrift. Ook “The Muse Awakens” uit 2004 kon prima door de beugel en bleek de perfecte opvolger te zijn van het magnum opus van de groep, het in 1978 verschenen “Crafty Hands”. Vervolgens werd er vier jaar lang aan verschillende projecten gewerkt door de verschillende bandleden. Gitarist Stan Whitaker en toetsenist/saxofonist Frank Wyatt (HtM-leden van het eerste uur) leveren nu hun nieuwe project “Oblivion Sun” af. Die groep bestaat verder uit toetsenist Bill Plummer (geluidsman van Happy the Man), bassist Dave Demarco en drummer Chris Mack (bekend van Illuvatar). Eerst zou de groep met de welluidende naam Pedal Giant Animals door het leven gaan, vervolgens werd het Spirit Noise, om uiteindelijk met dit titelloze debuutalbum onder de naam Oblivion Sun op de proppen te komen.

Tja, wat moet je bij de eerste luisterbeurt verwachten van zo’n – op papier – kwalitatief hoogstaand gezelschap? Het antwoord is simpel: je oren spitsen en vooral genieten van de negen stukken die in bijna drie kwartier aan je voorbij gaan. Wederom weten Whitaker en Wyatt met pakkende en melodieuze composities het gitaar- en toetsenspel prachtig vorm te geven. Met name Fanfare, Noodlepoint en Golden Feast zijn instrumentale juweeltjes met veel afwisseling, maar zonder dat ze overdonderend en bombastisch worden, waarin teveel ideeën oververhit raken. Het saxofoonspel vormt een schitterende combinatie met het snelle toetsenwerk en houdt de jazzrockinvloeden levend, alsof er sinds de HtM-platen weinig is veranderd (draai voor de lol eens No Surprises meteen na Steaming Pipes!). Wel klinkt het eindresultaat wat losser en lijkt het alsof de muzikanten tegenwoordig alles wat vrijer inspelen. De plaat wisselt vocale tracks fraai af met instrumentale werken, waarbij de eerstgenoemde soms stevig rockend uit de hoek komen (The Ride), maar dat werkt eerlijk gezegd heel verfrissend. Naast Whitaker’s zang komt ook zijn gitaarspel heerlijk tot zijn recht, met name in Re: Bootsy, dat een soort veredelde progfunk in zich heeft die soms lekker uit de bocht vliegt. En Mack zoeft er met bassist Demarco als een razende Roeland subliem doorheen, maar kan zich op cruciale momenten ook prachtig inhouden – pure klasse!

“Oblivion Sun” is zonder meer één van de progressieve hoogtepunten van 2007. Een plaat waarin op authentieke manier wordt omgegaan met melodieuze thema’s en waarin muzikale clichés absoluut niet aan de orde zijn. Een groep die wellicht op het podium voor een sensatie gaat zorgen, ik hoop dat het zover komt. Het zal geen lezer verrassen dat dit verplichte kost is voor HtM-liefhebbers, terwijl andere belangstellenden met deze cd een album in huis halen dat garant staat voor Amerikaanse progressieve rock in optima forma.

Wouter Bessels