Oblivion SunAlbum

Ik vind het altijd zo ongelofelijk bijzonder dat je bij de eerste paar muzieknoten van een plaat al kunt horen om welke artiest of band het gaat. Dat kon vroeger bijvoorbeeld bij The Beatles en de Rolling Stones. En om in ons eigen progstraatje te blijven, was die snelle herkenning onder andere aanwezig bij Supertramp (het ongedurige Wurlitzer pianootje), het oude Genesis en Yes.

En nu ligt hier voor me een album van een band waarvoor dat ook opgaat: Oblivion Sun. Heu.. zal je zeggen, nooit van gehoord. Maar de verstokte progliefhebber – die niet schuwt voor de wat complexere muziek  en in het bezit is van een geoefend progoor- zegt de bandnaam Happy The Man zeker wel iets. Oblivion Sun moet je dan ook zien als een doorstart van Happy The Man. We missen eigenlijk alleen Kit Watkins, de toetsenist die ooit Peter Bardens bij Camel verving, maar die zit nu achter de knoppen.

Na het debuutalbum met de gelijknamige naam van Oblivion Sun uit 2007, zijn met name gitarist Stan Whitaker en toetsenist/saxofonist Frank Wyatt er wederom in geslaagd een zeer boeiend schijfje met hoogwaardige progressieve rock te produceren.

Wat moet ik over dit sublieme album schrijven. Nee, dan geef ik eerst maar even het woord aan iemand die dat veel beter kan dan ik, collega Wouter Bessels,  die over het debuutalbum van Oblivion Sun het volgende schreef:

“Oblivion Sun is zonder meer één van de progressieve hoogtepunten van 2007. Een plaat waarin op authentieke manier wordt omgegaan met melodieuze thema’s en waarin muzikale clichés absoluut niet aan de orde zijn. Een groep die wellicht op het podium voor een sensatie gaat zorgen, ik hoop dat het zover komt. Het zal geen lezer verrassen dat dit verplichte kost is voor Happy The Man liefhebbers, terwijl andere belangstellenden met deze cd een album in huis halen dat garant staat voor Amerikaanse progressieve rock in optima forma”.

En ja, voor dit album, “The High Places”, geldt eigenlijk precies hetzelfde, prima muzikanten, frisse composities en een optimale productie. Je krijgt op dit album ruim veertig minuten  prog van de bovenste plank geserveerd. Wel zal je het zilveren schijfje meerdere malen in je cd-speler moet laten rouleren, wil de muziek in je hoofd beklijven. Enige uitzondering is het nummer March Of The Mushrooms, dat zeer Keltisch aandoet, een prachtige melodie kent, en dat ook op een Cameleske wijze van gitaar wordt voorzien (http://www.youtube.com/watch?v=VZuLy76eA6E&feature=player_embedded).

De muziek van Oblivion Sun is eigenlijk met niets te vergelijken, maar misschien zit je daar toch een beetje op te wachten. Welnu, denk eens aan een mix van ons eigen Solution, het oude harde werk van Hackett en King Crimson met een licht progsausje Iluvatar op een bedje van Supersister, of zijn dat idiote referenties?

De sopraansax van Frank Wyatt past als gegoten in de muziek van Oblivion Sun, terwijl dezelfde man ook nog eens uitblinkt op toetsen. Gitarist Stanley Whitaker speelt de sterren van de hemel op zowel akoestische als elektrische gitaar. En wat te denken van de composities, zelden hoor je zo’n aparte combinatie van het akkoordenspel . Whitaker is op dit album ook de zanger en daar ben ik eigenlijk niet zo gecharmeerd van. Daar hadden de oude rotten wellicht beter een gastzanger kunnen inhuren.

Samenvattend  hebben we hier een album van zeer hoge kwaliteit met een zeer herkenbaar eigen geluid. En dat is extreem knap in deze tijd waarin alle progmuziek al is uitgekauwd en op elkaar lijkt. “The High Places” van Oblivion Sun is voor mij nu al een van de hoogtepunten van 2013. En nu maar hopen dat het gezelschap zijn kunsten ook eens op ons vasteland komt tonen, want reken maar dat ik dan vooraan zal staan!

Joop Klazinga