Obscured By CloudsAlbum

William Weikart is een Pink Floyd fan. Dat is geen dappere veronderstelling, gezien de naam van zijn band en zeker gezien het begin van het eerste album van Obscured By Clouds. Hoor ik daar echt hartkloppingen? Weikart zingt ook alsof hij in Pink Floyd zit: sonore, soms wat geschreeuwde zang, met psychedelische teksten die daar helemaal bij aansluiten.

Toch is Obscured By Clouds geen regelrechte Pink Floyd kopie, vooral omdat het geluid van de band, zoals de titel van het album al enigszins verraadt, nogal eclectisch is. Binnen een bepaalde bandbreedte weet componist Weikart het meeste uit zijn talent te slepen. Hier en daar rockt de band als Kings X, maar men kan ook rustigere muziek aan, nu is de band net zo psychedelisch als de vroege Pink Floyd, dan weer ligt de new wave van The Cure om de hoek. Hot Little Box lijkt wel punk. Even wisselend als de muziek vind ik echter ook de kwaliteit.

Belangrijkste struikelblok is de stem van William Weikart. Hij heeft geen groot bereik, zingt sommige liedjes zelfs bijna helemaal in één noot. Het stevige Cast Close The Gate ontbeert een zangmelodie, maar dat weerhoudt Weikart er niet van het hele stuk vol te loeien. Daar komt bij dat zijn stem heel afstandelijk in de mix hangt, wat naar achteren gemixt, vaak gedubbeld met bewerkte stemmen. Voor een conceptalbum, wat dit kennelijk is, heb ik in elk geval wat meer betrokkenheid bij de zanger nodig dan ik hier bespeur. Tot overmaat van ramp schrijft hij bloemrijke teksten die dikwijls niet in het metrum passen, zodat de zanger de woorden moet afraffelen of overslaan.

Ook vind ik niet alle liedjes even sterk. Sommige gaan mank aan een eigenaardige stuurloosheid, die Weikart zelfs zo bedoeld lijkt te hebben. Coupletten en refreinen zijn zo weinig uitgesproken dat ze inwisselbaar zijn. Zoë Zolofft, een eerbetoon aan Syd Barrett, is een drammerig stampnummer met een zeurderige zanglijn en het al eerder genoemde Cast Close The Gate heeft meer volume dan inhoud.

Gelukkig staan daar wat betere stukken tegenover. Opener Soft Cheeked & Worried is een fraai liedje met een mooie tekst en Faiths’ Soul is lekker stevig. Weikart is er niet vies van tegen de spacerock aan te schurken en dat lijkt me ook het beste genre voor zijn muzikale ideeën.

Naar mate het album vordert wordt de muziek steeds ruiger, met als “hoogtepunt” het wat in herrie ontsporende Hot Little Box. The Drip Feed is daarom een welkome afsluiter in meerdere opzichten: het is een fraai stukje synthesizermuziek dat de oortjes weer wat rust geeft én het is het laatste nummer van een weinig indrukwekkende plaat.

Je kunt zeggen – en de band doet dat ook – dat Weikart met zijn mannen dappere, progressieve stappen zet in de richting van een soort vrije vorm in rockmuziek en dat Obscured By Clouds, zeker als onafhankelijk bandje met een eigen platenlabel, een prijzenswaardige onderneming is. Je kunt echter ook concluderen dat de band dat idee beter verkoopt dan dat men het echt verwezenlijkt. Per saldo is “Psycheclectic” wat mij betreft geen goeie plaat.

Erik Groeneweg