OceanicaAlbum

Ben Harris-Hayes is een Engelse multi-instrumentalist die als frontman van de band Enochian Theory bekendheid vergaarde in zijn eigen land maar vooral ook in Europa. Die band stierf in 2018 echter een langzame, maar ook logische dood. De drie bandleden konden hun persoonlijke werkzaamheden namelijk niet meer aan elkaar koppelen en daarnaast waren er kleine meningsverschillen over de koers van de band. Maar vooral de persoonlijke bezigheden en andere projecten waren de belangrijkste factoren waardoor de band officieel stopte.

Harris-Hayes besloot solo verder te gaan en richtte het project Oceanica op, dat in principe voorlopig gekenmerkt wordt als studioproject. Met alleen wat zijdelingse hulp heeft hij de cd gemusiceerd, geproduceerd en gemasterd.

“OneDark” is het eerste deel binnen een trilogie. Een groot gedeelte van de muziek voor de opvolgende albums, “TwoLight” en ThreeGrey”, is al voor een groot gedeelte geschreven en opgenomen. De muziek die Oceanica op dit eerste deel kenmerkt is veelzijdig. In essentie is de stijl gestoeld op de genres progrock, ambient en metal, maar er zijn ook enkele elektronische en pop-elementen te vinden. Een pakkende maar niet specifiek nauwkeurige vergelijking kan je maken met bands als Soup, Porcupine Tree en qua sfeer toch ook weer Enochian Theory. Veel tracks gaan vergezeld van diverse alledaagse geluiden en zorgen in veel gevallen als inleiding voor een song. Over de hele linie zijn de thema’s zwaarbeladen, wat de titel van het album natuurlijk al suggereert. Voor Harris-Hayes is “OneDark” een album waar hij veel van zich kon afschrijven, hem veel inzichten gaf met als resultaat dat hij nu positiever in het leven staat dan in de jaren daarvoor.

Harris is een karakteristiek zanger. Laten we daar mee beginnen. Hij zingt veelzijdig clean, grunt en screamt, dat bewijst zijn werk binnen Enochian Theory, maar nu ook binnen Oceanica. Ik luister al wat langer naar zijn stem, maar ik kan nog steeds geen definitief verdict samenstellen. Laat ik beginnen te melden dat zijn stemgeluid niet slecht is, maar het is zeer zeker ook niet van een hogere macht afkomstig. Harris heeft een wat fragiele, zachte stem in de normale regionen, lijkt soms wat uit de bocht te vliegen, maar kan daarentegen ook erg venijnig klinken in zijn screams. Een voorbeeld waar die zangtechnieken samenkomen is het aritmische All The Cool Kidz R Doin’ It. Dat onregelmatige aspect zit overigens veelvuldig in de muziek van Oceanica, je moet als luisteraar flink wat aanpassingsvermogen hebben om de muziek te blijven volgen. Ook moet je dagelijkse geluiden kunnen waarderen als inleiding van songs, bijvoorbeeld Start From The Start wordt ingeleid door geluiden van een mensenmenigte, maar er zijn ook monologen te horen. The Oblivion Tree, waarvan een officiële video is uitgebracht begint bijvoorbeeld met een diepzinnige monoloog van een dame.

Daarbij hebben we gelijk ook één van de meest aantrekkelijke songs van het album genoemd. The Oblivion Tree bevat elementen van elektronica, postrock en pop. Een vergelijking met het Noorse Soup is hier volledig gerechtvaardigd. Binnen de song is een optimistische sound te bespeuren die het album hoopvol afsluit. Tot aan die afsluiter krijgen we onder andere Youth als instrumentale opener, het stevig rockende Overcome (hier is de vergelijking met Enochian Theory flink op zijn plek) en een subliem Oubliette te horen, wat door een basgitaar gedomineerd wordt. Die laatste track klinkt echt heerlijk groovy.

In Reverence krijgen we een interessante mix van metal, programmering en toetsen voorgeschoteld. Het harde aspect zit vooral in de screams die Harris aan het begin van de song gebruikt, maar ook hier wisselt hij dat af met cleane zang. Towards The Sun doet mij door het bijzondere karakter denken aan Ambeon van Arjen Lucassen. Dan duid ik op het elektronische karakter, maar ook op de zang. De track voelt overigens wel onwennig aan binnen de cohesie van het album en doet zelfs afbreuk aan de homogene sfeer. De zangeres van dienst blijft onbekend, zij wordt niet genoemd in de credits. Eén van de fijnste songs op deze cd is The Rose, Abloom, Het klinkt optimistisch, groots en zou fenomenaal klinken als het orkestrale ingrediënt ook daadwerkelijk door een live orkest zou klinken en niet vanuit samples.

Een punt van kritiek wat genoemd moet worden is de beperkte dynamiek van het geluid op de cd. Het totaalgeluid op de cd klinkt wat dof en blikkerig, wat waarschijnlijk te wijten is aan de sobere opnamekwaliteit van zowel de zang als de instrumenten. Om echt door te breken tot het grote publiek zal binnen een volgende productie meer aandacht moeten komen voor dit aspect.

De muziek die Ben Harris Hayes met zijn Oceanica laat horen is hoe dan ook een pure belevenis. Het project flirt met veel verschillende muziekstijlen, zoals metal, postrock, progrock, elektronica en vleugjes pop. Als eindconclusie kan ik in elk geval melden dat die smeltkroes verdraaid goed uitvalt, hoewel de zang wellicht jouw ding moet blijken.