Oceans Of NightAlbum

Domain is het tweede album van de band Oceans Of Night, dat gedomineerd wordt door de ideeën van gitarist en toetsenist Scott Mosher, aangevuld met de vocale talenten van zanger Scott Olivia. Het resultaat is een atmosferisch album waarin elektronische golven afgewisseld worden met gitaarsolo’s en heftige drumpartijen. Er is veel ruimte voor instrumentale nummers maar dat is eigenlijk onnodig, want zanger Olivia doet zijn werk naar behoren en weet mij regelmatig zelfs te boeien met zijn uithalen.

De cd begint opmerkelijk genoeg met het beste, langste en epicachtige nummer Domain. Hierna gaat het alleen maar bergafwaarts, hoewel we die afdaling niet moeten overdrijven. Het wordt alleen wat minder spannend. De kernwaarden die de heren hanteren voor het geraamte van de songs zijn alleen wat beklemmend en weinig veelzijdig. Daarnaast is dit werkstuk muzikaal gezien geen topper voor hun CV, het blijft te behoudend en gaat excessen uit de weg.

Hoewel alles in eigen beheer opgenomen en geproduceerd lijkt te zijn, is de kwaliteit van het geluid en de mix goed te noemen. Alles komt kraakhelder en zuiver uit de speakers. Maar zoals Casper Middelkamp in zijn recensie van “The Shadowheart Mirror” al aangeeft, waarom de heren dit ambient durven te noemen is op zijn minst opmerkelijk. Ik zou het meer elektronische metal noemen, maar zelfs de term metal zou voor de liefhebbers van die stroming al een dwaling binnen de normen van het genre zijn. De door Casper genoemde bands in zijn recensie kan ik persoonlijk op dit album maar moeilijk vinden. In mijn ervaring durf ik zelf wel een vergelijk te maken met Dol Theeta’s “The Universe Expands”. Zelfs de term space metal is wat mij betreft gerechtvaardigd. Af en toe komen er wat opzwepende drums en gitaarriffs naar boven waarbij je hoopt dat het allemaal los gaat, maar na verloop van tijd eindigt dat toch weer in het constante ritme waarop de hele cd drijft. Hoe dan ook, wat overeind blijft is een sferisch album, waarbij de toetsen een groot aandeel hebben naast de soms wat eentonige gitaarriffs.

Wat overblijft na ruim zeventig minuten is een schijf die na het eerste nummer steeds eentoniger lijkt te worden. Helaas verandert de zang ook te weinig van structuur waardoor de muziek nergens een extra dimensie krijgt. Jammer, hier had waarschijnlijk meer ingezeten.

Ruard Veltmaat