De vorige keer dat ik u berichtte over Oceans Of Night was ik niet heel positief. Althans, als ik mijn recensie opnieuw lees, zou ik als muzikant in een kleine dip belanden. Niet dat mijn mening over een plaatje de hele muziekwereld op zijn grondvesten doet trillen, maar ik was niet de enige in de progrock en metal wereld die niet overdreven vrolijk werd van Domain. Ook voormalig collega Casper Middelkamp was niet echt gecharmeerd van The Shadowheart Mirror. Het album “Deep Horizon” heeft in 2006 een stil debuut gekend, daarvan is niet heel veel terug te vinden op het internet.
Moedig is het dan ook als een band uit eigen beweging een fysiek exemplaar van de laatste cd naar ons opstuurt en wederom benieuwd is naar onze mening. En je zou denken dat mastermind Scott Mosher ook geleerd heeft uit het verleden; hij lijkt een echte drummer ingehuurd te hebben, getuige de line-up op het promokaartje. Maar deze recensent is niet zo maar te foppen, want het ‘levende’ drumgeluid is namelijk niet echt te horen, zeker als je de eindmix wat beter gaat analyseren. Ook op de website is de band erg mysterieus over deze Alan Smithee, dus ik denk dat de “twee” muzikanten een paar ondeugende boefjes zijn en ons voor de gek houden met een drumcomputer die een naam heeft gekregen.
Nog steeds bestaat de band hoofdelijk uit gitarist en toetsenist Scott Mosher en zanger Scott Olivia. Ook dit keer heeft het duo een paar gastmuzikanten uitgenodigd, waaronder zangeres Stephanie Warren die in de afsluiter Reach Me figureert. De muzikale ideeën komen uitsluitend van de eerst genoemde Scott en de tweede lijkt traditioneel en plichtsgetrouw weer ingehuurd te zijn, aangezien zijn zang mij op dit album maar matig kan bekoren. Begrijp me niet verkeerd, Olivia heeft in potentie veel talent en nog steeds een hardrock stem waar je U tegen zegt. Er klinkt dit keer alleen weinig bezieling in zijn zang, hoewel het technisch allemaal prima verzorgd is. De muziek is eigenlijk niet veel anders dan de eerste drie albums, het is nog steeds bombastisch en vooral de computer en toetsen vullen het gitaarwerk met hun weelderige sferen aan.
Afijn, is de muziek na drie jaar dan wellicht geëvolueerd naar iets fraais? Scott Mosher is in elk geval royaal met zijn aanbod in speelduur. De cd laat een uur muziek horen waar je in elk geval van moet houden. De ambiente, sfeervolle en soms rockende gitaarsongs van Scott zijn helaas niet heel erg gevarieerd. Als je de eerste song hebt gehoord, ken je ook gelijk de middelste en de laatste. Hier en daar hoor je eens een fijne solo en sferische toetsen, maar je kunt mij nergens betrappen op een open mond van bewondering.
Dit zal nooit de doorbraak opleveren waar Scott Mosher van droomt.
Ruard Veltmaat