Oceans Of NightAlbum

“The Shadowheart Mirror” is het eerste visitekaartje van de samenwerking van Scott & Scott. Wie zei je? Welnu, nummer 1 is Scott Mosher, het kennelijke brein achter de muziek van deze samenwerking, Oceans of Night. Ik had verder nog nooit van de goede man gehoord, maar hij heeft sinds 1996 toch al vier cd’s onder zijn eigen naam uitgebracht, die, net als “The Shadowheart Mirror”, allemaal via zijn myspace te bestellen zijn. Nummer 2 is Scott Oliva, zanger van de Iron Maiden coverband Live After Death. En inderdaad, hij klinkt wel een beetje als een tweederangs Bruce Dickinson.

De muziek van dit duo laat zich volgens henzelf omschrijven als ‘ambient progressive metal’. Om maar even met die laatste twee woorden te beginnen: sinds de hoogtijdagen van Dream Theater is de vijver der progressieve metalbands ontegenzeglijk erg vol geworden. Een degelijke performance voldoet niet meer om op te vallen. Een band moet zich onderscheiden met instrumentaal vuurwerk (zonder hierbij zichzelf tot een exhibitionistische virtuositeitsetalage te reduceren), een goede zanger of verrassende composities. Tja… of niet zomaar progressieve metal maken, maar ambient progressieve metal.

Wat er precies ambient is aan de muziek van Oceans of Night blijft echter in nevelen gehuld. Zouden het de zwierige digitale keyboards zijn? Of de drumcomputer? De teksten desnoods? Toegegeven, de prominente toetsen en galmende gitaren roepen losse gedachten op aan behoorlijk uiteenlopende bands als Eloy, Ozric Tentacles, Queensrÿche en nog zo het een en ander. De muziek is open en bombastisch geproduceerd, maar loopt hier en daar toch tegen de beperkingen van een ‘eigen beheertje’ aan.

Hier en daar weet Oceans of Night te verrassen (vooral Two Worlds Apart springt eruit), maar al te vaak is de metal net wat te generiek. De zang van Scott Oliva is wellicht een verademing voor degenen die nooit over het vertrek van John Arch bij Fates Warning heengekomen zijn, maar voor de rest van de wereld is het maar gewoon een metalzanger van onderuit de middenmoot.

Het gaat evenwel niet aan Oliva alle schuld te geven, daar het instrumentale titelnummer ook niet meteen de hoofdprijs in de wacht sleept. Meer nog dan elders ontstaat hier de indruk dat Scott Mosher toch in de eerste plaats toetsenist is. Dáár ligt het stempel dat hij op de muziek wil drukken. Om de composities te vullen speelt hij er wat John Petrucci-achtige riffs (en hier en daar een toonladder) in, maar diversiteit en identiteit laten op die manier te wensen over. Het aantrekken van een drummer van vlees en bloed zou ook zeker helpen.

“The Shadowheart Mirror” is een bij vlagen aardig debuut dat op een kritiek aantal punten net te kort komt. Met een paar bandleden erbij komt een en ander op een volgend album misschien tot volle wasdom. 

Casper Middelkamp