Oceans Of SlumberAlbum

Contrast, diversiteit, schoonheid maar ook snoeiharde metal.

Bovenstaande woorden zijn de kernwoorden in deze recensie van de nieuwe cd van Oceans Of Slumber, de band met in het midden de weergaloze zangeres Cammie Gilbert. Ten opzichte van het vorige album is de samenstelling van de groep niet veranderd en kort na de release van “Winter” is de band onverschrokken doorgegaan met het schrijven van nieuwe songs. Dat proces is begonnen tijdens het toeren na het verschijnen van het tweede album, doordat drummer Dobber Beverly en zangeres Gilbert vol inspiratie zaten. Dat het succes van dat album een impact heeft gehad binnen de relationele sfeer van de bandleden komt duidelijk aan bod in de teksten van “The Banished Heart”. Veel teksten gaan namelijk over verbroken relaties en persoonlijke problemen.

Waar de band met “Winter” al divers uit de hoek komt, is dat op de nieuwe cd niet anders. Ik zeg het ook in deze recensie met overtuiging: de band maakt het zichzelf, maar vooral de luisteraar niet makkelijk. Gelijk aan het begin van het album worden we geconfronteerd met stevige metal dat soms schurkt tegen death- en black metal. Bijvoorbeeld Fleeting Vigilance, een snoeiharde track waar je meerdere keren naar moet luisteren voor het de volledige waardering krijgt, zeker als je niet veel met death metal in aanraking komt. De grunts van gitarist Sean Gary in het nummer zijn meedogenloos en bruut. Het opvolgende At Dawn is ook al niet geschikt voor de tere zielen onder ons. Het begint progressief, maar de grunts van Gary zijn grauw en agressief. Als Cammie Gilbert niet in het nummer mee zingt zou dit normaal gesproken onder het genre progressieve death metal vallen en zou de cd op de redactie naar het archief  ‘ongeschikt voor de progwereld lezer’ verhuizen. De flinters hoop en schoonheid in de song komen van Gilbert, waardoor het nummer enigszins te verteren is. Al met al kost het flink wat moeite om de ruim acht minuten durende track uit te zitten.

Het is niet allemaal death metal en meedogenloos geweld wat de band produceert, want hoewel de titelsong van het album een donker sfeer meedraagt, ligt die song dichter bij het genre progressieve rock. Tijdens The Banished Heart kunnen we even bijkomen van de metal en nemen de piano en zang van Gilbert een hoofdrol in, hoewel de drums van Dobber Beverly je na een paar minuten alsnog wakker schudden. Speciale attentie voor het pianospel van toetsenist Beau Beasley alias ‘Uaeb Yelsae’ in de vierde en vijfde minuut; die toetenpartij is weergaloos mooi. Het nummer sluit indrukwekkend af met een stuk elektronica wat een aparte toets geeft aan het oeuvre van de band. Bijzonder en verrassend. Dat kan je vervolgens ook weer zeggen van de opvolgende interlude The Watcher, wat wederom donker, excentriek en mysterieus is.

Howl Of The Rougarou klinkt qua titel al heftig en dat is het ook zeker, maar vooral het eerste gedeelte is ingetogen, sereen een sukkelt de luisteraar in slaap door de doominvloeden. Een wall of sound sluit het nummer af waarna je moet bijkomen van de opgedane indrukken van het nummer. Een markante, gewaagde en sowieso baanbrekende track, mede ook door de zang van Gilbert.

Net als in de recensie van “Winter” wil ik opnieuw de rol van zangeres Cammie Gilbert bespreken. Die is wat mij betreft van onschatbare waarde en geeft de band een belangrijk sterk element en versterkt daarmee de uniciteit van de band. De kwaliteit van haar stembanden brengen met zich mee dat Gilbert bijzonder breed en gevarieerd kan klinken in haar sound. Soms met een diepe soul stem, dan weer als een rock bitch, maar op momenten ook bijzonder gevoelig. Bijvoorbeeld zoals Jennifer Rush in de jaren tachtig klonk, die we kennen van haar ballade The Power Of Love. Met haar zang zorgt Gilbert er voor dat de muziek in een apart genre ingedeeld moet worden, eentje die waarschijnlijk nog niet eens gedefinieerd is. In No Color, No Light wordt zij geassisteerd door Tom S. Englund van Evergrey, waarmee zij een in een hartverscheurend en indrukwekkend duet belandt.

Deze cd heeft veel draaibeurten nodig gehad om een plekje in mijn systeem te nestelen en ik weet zeker dat het voor meer luisteraars gaat gelden. Het album kent vele gezichten die de liefhebbers van verschillende stijlen kan charmeren, maar door de variatie waarschijnlijk ook kan afstoten. De eerste drie nummers (en nummer zes, Etiolation) zijn geschikt voor de fans van snoeiharde metal, terwijl het laatste gedeelte van het album geschikt is voor de fans van donkere en gevoelige prog. Waar ik ten tijde van “Winter” nog mijn twijfels had over de tactiek van de band om de diversiteit in alle extremen te etaleren, is dat bij dit album omgeslagen in bewondering. Want er is absoluut lef nodig om de luisteraar zo’n kleurwijzer aan muziek te presenteren. Neem er de tijd voor en je wordt getrakteerd op een bijzondere cd.

Ruard Veltmaat