Oceans Of SlumberAlbum

Een bindende variatie op een album is een absolute voorwaarde voor een succesvolle cd. Het produceren van verschillende stijlen wekt onbetwist bewondering op, zeker als het ook nog eens allemaal goed gemaakt is. Maar… kan variatie ook te veel van het goede zijn?

De uit Texas afkomstige band Oceans Of Slumber bestaat sinds 2011 en debuteert in 2013 met het album “Aetherial”. De band bestaat dan uit vijf muzikanten en een mannelijke vocalist, genaamd Ronnie Allen, die al snel wordt vervangen door zangeres Cammie Gilbert. Voormalig zanger Allen is door persoonlijke problemen onhoudbaar bevonden binnen de band en Cammie Gilbert, die voorafgaand het ontslag van Allen in dienst kwam volgt hem op als officiële frontvrouw.

Laten we gelijk duidelijk zijn: Cammie Gilbert is een buitengewoon sterke zangeres die moeiteloos diverse zangstijlen tot in de puntjes beheerst. Ze heeft het vermogen snoeiharde metalsongs in een groot bad te laten omsmelten, waarin je jezelf zonder brandwonden kan onderdompelen. Zij is in staat diverse genres weer te geven zonder dat het een specialisatie lijkt, het gaat haar moeiteloos af. Daarbij is het verfrissend eens geen veelgebruikte en geijkte sopraan zang binnen het genre te horen. Daarnaast waagt zij zich niet aan grunts a la Angela Gossow (Arch Enemy) of overrompelende screams. Het zal mij niet verbazen als Gilbert over tien jaar een succesvolle solocarrière heeft opgebouwd, in welke muziekstijl dan ook.

De liedjes op het album zijn zonder uitzondering van een hoog niveau. Een prachtige pianoballade wordt afgewisseld met een klassieke cover van The Moody Blues, doom metal wordt afgewisseld met een poppy songs die niet misstaan in de tracklijst van de alom bekende arbeidsvitaminen. Maar ook de fans van progmetal en bands zoals Mastodon, Led Zeppelin en Stork komen aan hun trekken. En dat is dus gelijk het bezwaar (of bewondering) wat je kan hebben bij de line up van songs op deze cd: die is gemaakt voor de ruimdenkende metal liefhebber die buiten de gebaande paden durft te kijken.

Wat kenmerkt die variatie? Suffer The Last Bridge is de single van het album en is gekozen om het grote publiek te bereiken. Het klinkt toegankelijk en radiovriendelijk met riffs die de doorsnee rockliefhebbers moeiteloos kunnen omarmen. Echter staan daar nummers tegenover als Devout, wat een doom metal-achtig karakter heeft, maar waar de technisch perfecte zang van Gilbert het nummer naar een optimistische sfeer tilt. Daar kunnen de grunts van gitarist Anthony Contreras en de strakke drums van Dobber Beverly niets aan veranderen. Overigens verandert de stijl gedurende het nummer na een paar minuten in een progmetal sfeer. Een nummer dat zowel compositorisch als zang technisch sterke overeenkomsten kent met het nummer Pillow Person van de band Stork, is Apologue. Vooral de kenmerkende zang verraadt dat de band wellicht naar die andere soortgelijke Amerikaanse band heeft geluisterd. Later in dit nummer vinden we weer diepe en overheersende grunts van gitarist Contreras die de gemiddelde rockliefhebber juist weer niet kan waarderen.

Dan hebben we …This Road, wat bijna gemaakt lijkt te zijn door Stream Of Passion. Gilbert lijkt vervangen te zijn door Marcela Bovio en ook de riffs en compositie lijken haast afkomstig te zijn van die Nederlandse band. Niets is minder waar. De cover van The Moody Blues, Nights in White Satin, wordt verrassend sterk met metalen randjes gebracht, toch is het nummer onberispelijk in ere gelaten.

Het album wordt gebonden door middel van muzikale interludes die rust uitstralen. Bijvoorbeeld Lullebay en Laid To Rest zijn kalme onderbrekingen in het metalgeweld, die haaks staan op een pure metal songs als Devout. Vooral daar komt de klasse van Gilbert bovendrijven en muzikaal gezien de klasse van de gitaristen Anthony Contreras en Sean Gary. Het wereldse Good Life brengt je gedachten in andere contreien en How Tall The Trees is eveneens van onberispelijk niveau. Allemaal interludes die je gefascineerd en geboeid houden en in andere sferen brengen. Deze zouden zonder uitzondering op een ambient album terecht kunnen.

De slotsom leert ons dat zangeres Cammie Gilbert gevoelsmatig te goed is voor deze band. Kan je dat zo zeggen? Ja, want het is Gilbert die de muziek van Oceans Of Slumber naar een hoogtepunt tilt. Dat zijn niet de composities en de muziek in het algemeen, ondanks dat haar collega’s onbetwist kwaliteitsmuzikanten zijn en prachtige tracks neerzetten. Maar het aanbod van verschillende stijlen op deze cd is te divers, het is moeilijk het in een bepaalde hoek te plaatsen, wat het moeilijk maakt buiten de uitstekende zang van Gilbert een ‘unique selling point’ aan te wijzen. Deze cd kan de liefhebbers van één muzikale stijl niet een album lang tevreden houden, wat wellicht een definitieve doorbraak verhindert. Of is het gewoon de diversiteit die dit album een onderscheidend werkstuk binnen de metalwereld maakt, dat oordeel is aan de luisteraar. Hoe dan ook; de ruimdenkende rockliefhebber mag dit niet links laten liggen, de intrigerende hoes zou alleen al een motivatie zijn.

Ruard Veltmaat

CD

2LP