Octarine SkyAlbum

Drummer Simon Phillips is een van de muzikanten die als een rode draad door mijn muzikale leven loopt.

Je kent dat wel, iemand die er altijd was. Niet vreemd, want de man is slechts een half jaar ouder dan uw recensent en is verbonden aan een lange lijst van groepen en muzikanten in uiteenlopende genres. De virtuoze Britse drummer duikt nu op in de nieuwe Amerikaanse formatie Octarine Sky van Dyanne Potter Voegtlin. Een dame die enige toelichting vergt.

De dame in kwestie is van origine een klassiek geschoold pianiste. Samen met Jan Christiana richtte zij de (voor mij onbekende) groep Potter’s Daughter op. In 2018 leverde dat het tot nu toe enige album, “The Blind Side”, op met lichtvoetige, klassiek en jazz getinte muziek in het straatje van Renaissance. Het schijfje wat wij hier bespreken was voorbestemd het tweede album te worden. Bij nader inzien zagen zij daarvan af, mede gezien dat naast Simon Phillips ook gitarist Guthrie Govan zijn medewerking verleent. En dat is een gitarist die met zijn stijl alle aandacht naar zich toetrekt, hetgeen op vier nummers te horen valt.

De albumtitel “Close To Nearby” dekt de lading van het album treffend. Het is een fragmentarische verzameling met klassiek, jazzy en progressieve invloeden. De liefde voor ELP en in het bijzonder Keith Emerson wordt nergens verhuld. Dat begint al met het eerste nummer One. Het is een populaire interpretatie gebaseerd op Alberto Ginastera’s Piano Sonata No.1 met echo’s van ELP’s Toccata waarin Dyanne Voegtlin excelleert, ondersteund door het soepele drumwerk van Phillips. Van gelijke muzikale orde is VII, dat we verder op dit album tegenkomen, al vergt dit nummer veel van de luisteraar vanwege enkele experimentele passages.

Dat Voegtlin prima kan zingen laat ze horen in het Potter’s Daughter getinte Rosewind. De harmonieuze zang is goed verzorgd evenals de fijne gitaarsolo van Jan Cristiana. Night Sky / Into the Dream heeft vanwege diverse mysterieus klinkende soundscapes een cinematografische uitstraling. Het is een overwegend ruimtelijk klinkend nummer met subtiele drumpatronen van Phillips. In het tweede deel horen we Guthrie Govan. Zijn dominante gitaarwerk drukt niet alleen een groot stempel maar doorkruist bruut de sfeer. Govan horen we ook horen op 5, waar de luisteraar een stevige pot Derek Sherinian-achtige jazz/fusion voorgeschoteld krijgt. Het Jeff Beck-achtige gitaarspel van Govan ademt de sfeer van de jaren zeventig en tachtig, afgewisseld met rustige en harmonieuze vocale stukken.

Ondanks dat er fraai gemusiceerd wordt is het alsof Octarine Sky zoekende is naar een eigen stijl. In The Mask is het weer jazz wat de klok slaat. Regelmatig grijpen Phillips en Christiana de aandacht met hun spel. Midnight is gebaseerd op Edgar Allan Poe’s gedicht The Raven. Octarine Sky gooit hier een smeuïge fusion-saus overheen. Doordat Govan minder dominant aanwezig is en meer in lijn van het nummer speelt valt alles hier op zijn plaats. Dit smaakt duidelijk naar meer, maar wordt helaas niet geserveerd…

Het album besluit met Hold, waarin een bijdrage op gitaar van Amit Chatterjee, ook van Potter’s Daughter. Zowel het Steve Howe-gitaarspel als de meerstemmige zang doen regelmatig denken aan Yes. Voor dit nummer vroeg men Jon Anderson om een bijdrage. De man bleek zo druk dat het bleef bij een demo, waarop Jan Christiana zijn best deed om Anderson’s zang te benaderen.

Ondanks dat op dit schijfje bij vlagen goed wordt gespeeld, houd ik er een vlees-noch-vis-gevoel aan over. Wat Octarine Sky laat horen is een beetje van alles wat. Alsof bij het opruimen van de zolder een stapel tussen kunst en kitsch-achtige snuisterijen tevoorschijn komt. Mocht er sprake zijn van een volgend album dan raad ik de band aan te kiezen voor een specifieke richting. Wanneer ik mijn voorkeur mag uitspreken is dat jazz/fusion. Juist deze nummers hielden mijn aandacht vast.